Як намі было заўважанаважана вышэй, Ядвігін Ш. на працягу сваёй мастацкай дзейнасці адчуваў моцны ўплыў народнай творчасці. Але Ядвігін Ш. яшчэ і пісьменнік-сатырык і гумарыст. Яго таленту больш блізкім аказаўся сатырычна-гумарыстычны струмень у беларускім казачным эпасе. "У філасофскіх апавяданнях Ядвігіна Ш. алегорыя выступала і якасці пэўнага літаратурнага прыёму, які даваў магчымасць паразважаць над унутранай сутнасцю чалавека, жыцця. Але гэта ў меншай ступені прыём, які дазваляў асуджаць, крытыкаваць стан дарэвалюцыйнага грамадства, як гэта сцвярджаецца некаторымі даследчыкамі” [5, с.50]. Хутчэй за ўсё і гэтым выявіла сябе абвостранае бачанне ўсяго чалавечага шляху ў яго адзінстве, у непарыўнай сувязі ўсіх часоў. Таму прывязваць алегарычнае апавяданне Ядвігіна Ш. да сацыяльнай канкрэтыкі, да пэўных формаў жыцця па меншай меры неабачліва. Форма ўмоўная, фальклорна-міфалагічная адкрывала пісьменніку магчымасць універсалізацыі зместу, складаных абагульненняў, высноваў, філасофскага маралізатарства. Вынайдзеная мастацкая форма алегорыі, іншасказання з'яўлялася адным са шляхоў у агульным рэчышчы літаратуры, якая ставіла перад сабой задачу". адкрыць селяніну вочы на складаны навакольны свет, каб ён ведаў праўду часу. Але гэта можна было зрабіць толькі праз глыбокае раскрыццё яго ўласнага ўнутранага свету, праз самапазнанне сяляніна" [2, с.128]. Шлях адвольных абстракцый, шырокіх абстрагаванняў у дадзеным выпадку меў мала шанцаў на поспех: канкрэтна-вобразнае мысленне народа не змагло б правільна ўспрыняць абстрактна-абагульненую думку, ды і проста зразумець сэнс пачутага, прачытанага. Такой магчымасці непаразумення стараўся ўнікнуць і Ядвігін Ш. Сродкам камунікацыі, якім выступала і друкаванае слова, ён удзяляў вялікую ўвагу. Так, у адным са сваіх публіцыстычных артыкулаў "Людзі - людзьмі забытыя" (1905) пісьменнік вёў размову аб мове тагачасных перыядычных выданняў, змест якіх з прычыны свайго моўнага афармлення, далёкага ад народнага, шырокаўжывальнага, заставаўся малазразумелым для людзей. Вось чаму і выступаў ён за тое, каб "для селяніна-беларуса. стварыць чытанне, даступнае па форме выкладання і на зразумелым яму дыялекце" [6, с.336]. I зварот самога Ядвігіна Ш. да своеасаблівай формы алегорыі быў практычным крокам на шляху ажыццяўлення гэтай задачы. Падкрэслім: своеасаблівай формы алегорыі. "Сапраўдная", класічная алегорыя, як вядома, імкнецца да адназначнага іншасказання, сэнсавай дакладнасці, калі змест усяго твора звязваецца перадусім з нейкай адной уласцівасцю, адным паняццем, ідэяй, функцыяй. На нашу думку, алегорыя ў дадзеным выпадку выступае найпрасцейшай формай паэтычнага вобраза. У алегарычных апавяданнях Ядвігіна Ш. размова ідзе не пра асобнае чалавечае жыццё (хоць і гэта можа ўгадвацца на паверхні вобраза), а пра быццё цэлага народа, нават усяго чалавецтва; не столькі пра дзень сённяшні, як пра сутнасць цэлай эпохі. Мала ў ядвгінскай алегорыі назіраецца падабенства і з класічным міфам. У класічным міфе, як слушна заўважае В. Каваленка, ператварэнне чалавека ў жывёлу надавала яму сілы, велічы і таямнічай магутнасці. "У творах Ядвігіна Ш. - усё наадварот. Аблічча быка - гэта знак ніжэйшасці, адкрытае ўказанне на жывёльны пачатак у жыццёвым ладзе" [2, с.5]. Адсюль становіцца зразумелым, што значэнне і функцыя алегарычнага вобраза ў Ядвігіна Ш. намнога пашыраліся. Сэнс такога вобраза звязваўся не толькі з выкрыццём нейкай чалавечай слабасці, заганы, але і з цяжкасцю, амаль немагчымасцю выкараніць яе з прыроды чалавека, таму што яна стала адным з важных складнікаў яго ўнутранай сутнасці, уласцівасцю душы. Алегорыя баечнага тыпу, прыкладам, прама паказвала на пэўную чалавечую слабасць (баязлівасць, ляноту, дурасць, зазнайства, высакамернасць), якая абавязкова суправаджалася прыхаванай надзеяй на магчымасць яе выкаранення, паступовага знікнення з жыцця, з дапушчальнасцю маральнага перавыхавання асобы. Ядвгінская алегорыя падавала ўсе людскія хібы як іманентныя, арганічна ўласцівыя чалавечай істоце, спрадвечныя, што абсалютна ясна ўсведамляюцца самімі ж баечнымі тыпамі:". з практыкі жыццёвай ведаў добра стары Падласы, што цяперашні часам з бычаным розумам далёка не зайдзеш" [7, с.224]. "Чалавечыя" метамарфозы (пераход звяроў у людзей), якія адбываюцца з многімі жывёльнымі персанажамі Ядвігіна Ш., - яскравае таму сведчанне. Апавяданне "Вучоны бык" вельмі паказальнае ў гэтым плане. Яно будуецца па прынцыпе сэнсавай узаемаабарачальнасці, калі якасці, уласцівасці, звычкі жывёлаў праецыруюцца на чалавечую асобу і наадварот. Гэтым самым падкрэсліваецца нязменны, іманентны характар унутраных дэтэрмінантаў, абсалютная адсутнасць магчымасці і ўмоваў змянення, перайначвання. I як гэта ні парадаксальна, здольнасць пераходу са стану жывёльнага ў стан чалавечы ёсць відавочнае сведчанне марнасці той звычайнай - зямной - рэінкарнацыі, якая са зменай фармальнай ніколі не цягне за сабою змены сутнаснай, змястоўнай. "Вучоны бык", які "зусім падабнюсенькі стаўся да чалавека" [2, с.224], - гэта толькі літаратурная парабала, звязаная з выкрыццём сутнасці чалавечай істоты, яе антынамічнай прыроды.

У літаратурнай алегорыі Ядвігіна Ш., дзе фігуруюць вобразы жывёлаў, наогул адсутнічае ўказанне на наяўнасць у іх пэўнага ярка выражанага маральнага дэфекту. Уся загана гэтых жывёльных "тыпаў" у тым, што яны асмельваюцца прэтэндаваць на званне чалавека ўвогуле, не валодаючы пры гэтым ні адной са станоўчых чалавечых якасцяў. Ідучы за логікай развіцця жанру, пісьменнік наўмысна схематызуе сваіх "герояў", пазбаўляе іх магчымасці глыбей, больш рознабакова праявіць сябе ў сваім дачыненні да жыцця. Гэтыя сувязі непамерна спрошчаны. Больш за тое, алегарычныя героі Ядвігіна Ш. проста выключаны з жыццёвай канкрэтыкі, унікаюць жывога з ёй дачынення. "Уся іх сутнасць раскрываецца перадусім у сітуацыі іх духоўнага бяздзеяння, пазбаўленасці любых стасункаў з жыццём, з якім яны маюць сувязь апасродкаваную, досыць прыблізную. Яны звязаны з жыццём толькі па неабходнасці, у сілу збегу абставінаў, стыхійнай выпадковасці. Вось чаму Рабы, герой аднайменнага апавядання Ядвігіна Ш., у апошні момант жыцця колькі ні сіліцца, не можа прыгадаць, што добрага ён зрабіў у жыцці. Адзінае, што прыходзіць яму на розум, - тое, што". праз усё сваё жыццё нікому благога нічога не зрабіў, ну і. смачна еў, смачна піў, смачна спаў" [7, с.29]. Менавіта гэтым ядвігінскія баечныя тыпы прынцыпова розняцца ад сваіх "субратоў" па жанры. Сапраўды, у міфалагічнай традыцыі героі школі не сыходзяць са сцэны, не зрабіўшы нейкага важнага ўчынку, дзеяння, якія напрамую звязваюцца з раскрыццём высакародства іх унутранай сутнасці. Героі філасофскіх алегорый Ядвігіна Ш., па сутнасці, бяздзейнічаюць - дзеянне нібы пераведзена за межы мастацкай прасторы, толькі цьмяна разумеецца. Але гэта ніколькі не ўплывае на фармаванне ўнутраных канстантаў герояў і не змяншае іх удзельнай вагі ў агульным працэсе духоўных і фізічных перараджэнняў, метамарфозаў.

Гэтая акалічнасць дала падставу Максіму Багдановічу заўважыць, што "Ядвігін Ш. непазбежна павінны быў уводзіць у вырашэнне задач, якія перад ім паўставалі, цэлы рад спрашчэнняў і прыблізнасцей, павінны быў паказваць з'явы жыцця ў спрошчаным выглядзе, ігнаруючы тонкасці, пазбягаючы псіхалагічных дробязяў, многае выкідаючы, малюючы амаль выключна буйнымі штрыхамі" [8, с.126-127]. Разам з тым М. Багдановіч чуйна заўважыў і асаблівую прыроду алегарычных апавяданняў Ядвігіна Ш., новыя эстэтычныя прынцыпы мастацкага абагульнення. У прыватнасці, ён пісаў: "Але не гвалцячы прыродны талент, не звужаючы яго размах, не абразаючы сваю мову зрабіў гэта Я [двігін] Ш., - не, з любоўнай стараннасцю выпісвае ён фігуры звяроў і птушак, прыкмячае дробныя характэрныя іх рысы, удала карыстаецца гукаперайманнямі, і ўсё гэта для таго, каб зрабіць у выніку сапраўды індывідуальныя вобразы" [8, с. 192]. Прыведзеныя сведчанні М. Багдановіча наконт жанравай прыроды алегарычнага апавядання пісьменніка пераконваюць у правільным разуменні крытыкам задумы мастака, яго здольнасці пераўзысці "памяць жанру", "пераадолець сілаю таленту абмежаванасць "чалавеказнаўчай" функцыі алегарычнага вобраза" (А. Матрунёнак) і стварыць "постаці звяроў і птушак, каторыя рожняцца між сабой не менш, як постаці людзей" [8, с.129]. Гэтая заўвага яшчэ раз пацвярджае тое, што галоўным для Ядвігіна Ш. было не рэалістычнае і нават не алегарычнае ўзнаўленне рэчаіснасці, а выяўленне перадусім унутраных, прыцемкавых бакоў асобы пад выглядам нейкай метафарычнай міфатворчасці, алегарычнай містэрыі. Тут паядноўваліся алегарычны і побытавы пласты, трагічнае і камічнае, сатырычны і драматычна абвостраны пачаткі з відавочнай скіраванасцю да маралізатарскага павучання, філасофскай эсенцыі. Гэта, у сваю чаргу, дазволіла Альфрэду Матрунёнку засведчыць: "Алегарычнае адавяданне Ядвігіна Ш. - складаная з'ява, якая карэнным чынам адрозніваецца ад класічных узораў гэтага жанру, у ім можна знайсці прыкметы самых розных уплываў і традыцый: ад фальклорна-казачных, прытчава-міфалагічных да рэалістычна-бытавых і інтэлектуальна-філасофскіх" [9, с.106].

Сваімі алегарычнымі творамі, паводле В. Каваленкі, пісьменнік, па сутнасці, адмаўляў міфалагічную традыцыю. Яна не проста істотна трансфармавалася, відазмянялася, але і набывала абсалютна іншую ўнутраную якасць, іншую функцыянальную зададзенасць, скіроўвала ў штоскасць псіхалагічнага дзеяння. Зварот да алегарычных вобразаў, вонкава лёгка распазнавальных, спрыяў раскрыццю бездані чалавечых пакут, гора, няшчасцяў, трывог, перажыванняў, г. зн. фальклорная форма сталася спосабам набліжэння і да антрапалагічнага (быційнага) зместу асобы. Гэта дае падставы весці гутарку пра шматзначнасць феномена ядвігінскага стылю, пра арганічнае засваенне мастаком стылеўтваральных прынцыпаў казкі, алегорыі, прытчы, пра высокую ступень абагульнена-філасофскай думкі.

Раней мы зрабілі заўвагу наконт таго, што Ядвігін Ш. часта кіраваўся прынцыпам ад адваротнага. Як вынік гэтага, у алегарычных апавяданнях пісьменніка адбываецца не ператварэнне чалавека ў жывёлу, а наадварот - жывёлы ў чалавека. У гэтым бачыцца водгалас філасофскіх рэмінісцэнцый Фрыдрыха Ніцшэ. Укладваючы ў вусны Заратустры сваю мару аб выратаванні чалавецтва, што звязвалася з узнаўленнем у чалавеку страчанага ў працэсе культурнай эвалюцыі паганскага "першавобраза", Ф. Ніцшэ тым самым нібы заклікаў вярнуцца ў "лона прыроды", каб здабыць шлях звароту да самога сябе: "Мужнасць, вось што на мой клёк ёсць чалавечая перадгісторыя. У самых дзікіх і бясстрашных звяроў чалавек адабраў, з зайздрасці, усе іхнія цноты: і тольи так ён зрабіўся чалавекам" [6, с.581].

"О, калі б вы былі дасканалыя. як звяры!" [6, с.56] - уздыхае герой Ніцшэ. Адсюль яго "катэгарычны імператыў", звернуты да людзей, якія, на яго думку, "больш драпежнымі павінны стаць. хітрэйшымі, разумнейшымі і быць больш падобнымі да чалавека: бо ён - самы драпежны звер" [6, с.223]. Ядвігін Ш. нібы спрабаваў праверыць ніцшэанскі тэзіс на практыцы, упэўніцца ў яго бездакорнасці, праўдзе. Ён звяртаў увагу на сутнасць чалавечай маралі і нібы згаджаўся з высновамі Ніцшэ: мараль прывяла да таго, што інстынкт звера-чалавека стаў дагары нагамі, г. зн. чалавек папросту перастаў быць чалавекам. Але ўся сутнасць у тым, што адбываецца не толькі выраджэнне чалавечага, але і звярынага тыпу і што зварот да "звярынага раю" у прынцыпе немагчымы. Вось чаму ў творах Ядвігіна Ш. ("Сабачча служба", "Дачэсныя", "Рабы", "Падласеныа", "Вучоны бык", "Заморскі звер") назіраецца не толькі вонкавае падабенства чалавека і звера, але і падабенства ў іх паводзінах, дзеяннях, звычках, самім спосабе мыслення. Таму і адкрываюцца ў герояў апавядання "Заморскі звер" вочы на сапраўдную прыроду "заморскай налпы", якая ў сапраўднасці". амаль не першы чалавек у горадзе, але, як людзі. казалі, надта падобны да налпы" [6, с.83]. Таму і адбываецца фантастычная метамарфоза з "вучоным быкам", які трапляе "у вялікія чыноўнікі" ("Вучоны бык"), і з'яўляецца магчымасць таго,". што цяперашнім часам з бычаняці і за дзесятку зробіш чалавека, каторы пасля будзе браць вялікія грошы і за іх, быкоў, заступіць, каб не так намулівалі ім скуру" ("Падласенька").

Ядвігін Ш. вёў спрэчку і з ніцшэансклм пастулатам "воля да ўлады", дакладней, паказваў вынік гэтай ідэі. У якасці пасылкі пісьменнік узяў наступнае прызнанне Заратустры: "Да звышчалавека хіне мяне сэрца, ён - найпершае і адзінае маё, а не чалавек - не бліжні, не найлепшы" [6, с.318]. I яшчэ: "Ад вас, што выбралі самі сябе, - звяртаецца ён да вучняў, - павінен пайсці народ выбраны, а ад яго - звышчалавек" [6, с.84]. Ядвігін Ш. горача палемізаваў з гэтымі палажэннямі-прароцтвамі сваімі апавяданнямі "Гадунец" і "Заведзеная надзея". У іх пісьменнік гіпатэтычна спрагназаваў сітуацыю практычнага ўвасаблення, рэалізацыі ідэі звышчалавека: падрабязна, шляхам мастацкай імавернаснасці вымалеваў усе этапы станаўлення, "выспялення" гэтай ідэі ў свеце прыроды і свеце людзей, паказаў яе верагодныя наступствы. Цяжка даводзілася кусцікам ("Гадунец"): хто толькі мог, кожны пры нагодзе стараўся чым-небудзь ім нашкодзіць - зламаць галінкі, вырваць з каранямі, прыціснуць да зямлі. I вырашылі яны агульнымі намаганнямі ўзрасціць вялікае дрэва, якое б абараніла іх ад усіх жыццёвых нягодаў. Але добрая ідэя - захаваць сябе ад лютых вятроў - абарочваецца ўрэшце для іх трагічна: "Таўстое карэнне, вялікія галіны, густыя лісты баранілі іх ад ворагаў: паводак, навальніц, ветраў, - але гадунец гэты закрыў ім і. сонца. I - пагінулі кусцікі" [6, с.83].

Ёсць тут і падспудная згода з тым жа заратустраўскім: "3 чалавекам адбываецца тое самае, што і з дрэвам.

Чым больш ён імкнецца ўгору, да святла, тым мацней карані яго імкнуцца ў глыбіню зямлі, уніз, у зло" [6, с.42].

У апавяданні "Заведзеная надзея" з абсалютна адназначным эпіграфам "Не тудой дарога" маем вырашэнне падобнай сітуацыі, але ўжо з праекцыяй на чалавечае грамадства. Жыццё людзей аднаго краю стала ўжо зусім невыносным: "3 лясоў-пушч вырываўся звер і глуміў дабытак, і з лугоў-стэпаў выплывалі прагавітыя свежай крыві ястрабы і зніштожывалі дробязь; з-за гор-граніц навалай наступаў крапчэйшы сілай вораг і няволіў слабейшых братоў сваіх" [3, с.115]. На сваёй галоўнай радзе людзі". надумаліся ўзгадаваць паміж сябе такога, каторага веліч і сіла змагла б усіх ворагаў беднага люду" [3, с.115]. Аўтар не прамінуў тут жа распавесці пра вынік нечалавечых высілкаў: "Гудзеў народ на сходзе. Аддаў ён ужо ўсё, што мог аддаць, і вось цяпер узгадаванаму з астатка гадунцу свайму пачаў выкладаць свой жаль, сваю крыўду, каб заступіўся за іх. Але, як гром з яснага неба, неспадзяванае няшчасце зніштожыла ўжо надзею абяднеўшага народа: яго стогн каціўся па зямлі, але не шыбаў у гару, дзе бы пачуў народны выбранец, а той, спаглядаючы з гэтай вышы ўніз, не мог дагледзець потам і крывёй злітай зямлі, па каторай варушыліся яго маленькія кармільцы" [3, с.115]. Ідэя - празрыстая. Яна ў аснове сваёй мае вечную значнасць, проста зайздросную ўніверсальную прыроду сваёй гістарычнай паўтаральнасці. Падобную пераклічку ідэй назіраем у вершы вядомага рускага паэта і філосафа Уладзіміра Салаўёва "Мы сышліся з табой нездарма.", у якім ёсць наступныя радкі:

Свет из тьмы. Над черной глыбой

Вознестися не могли бы

Лики роз твоих,

Если б в сумрачное лоно

Не впивался погруженный

Темный корень их [10, с.92].

Такім чынам, мы пераканаліся, што міф-алегорыя ў Ядвігіна Ш. мае літаратурнае паходжанне. Алегарычныя вобразы павінны ўспрымацца хутчэй і як вобразы-паняцці, і як вобразы-ідэі адначасова. Увядзенне казачнай канвы давала магчымасць стварыць эфект "архетыповасці" - мастацкую думку змясціць ва ўстойлівыя першасныя схемы ўяўленняў, якія роўныя першавобразам рэчаў і з'яваў. Пісьменнік выкарыстоўваў міф з адваротнай па сутнасці мэтай - для вобразнага выражэння той філасофскай карціны рэчаіснасці, якая склалася ў яго галаве. Міф у творчасці Ядвігіна Ш. - заўсёды ў той ці іншай ступені травестыя. Хоць нельга абсалютызаваць пры гэтым момант свядомага акта ў працэсе мастацкага абыгрывання міфа. Мастак карыстаўся пэўнымі міфалагічнымі мадэлямі, архетыпамі, якія давалі яму магчымасць свабоднага з імі абыходжання, аблягчалі працэс творчага іх пераструктуравання, але і не дазвалялі выходзіць за пэўную мяжу рэцэптыўнага распазнавання. Тут спрацоўвае не толькі механізм нацыянальнай рэцэпцыі, дакладней, гэты механізм уключаецца ў больш шырокую, універсальную сістэму агульначалавечага культурнага кода, культурнай традыцыі. Тое, што, здавалася б, мае непасрэдныя адносіны да чыста нацыянальнага феномена, пачынае рассоўваць, пашыраць межы свайго ўдзелу і значнасці для іншых наднацыянальных структур з прычыны сталасці сваіх ідэйна-сутнасных канстантаў. Гэта адбываецца дзякуючы пазачасавай зададзенасці ядвігінскай літаратурнай алегорыі, якая набывае ўласцівасці своеасаблівай трансалегорыі, метаалегорыі з ярка выражаным нацыянальна фенаменалагічным кодэксам жыцця.

1.3 Лірычнасць прозы