Асаблівасці нацыянальнай палітыкі ў Аўстрыі

Размещено на http://www.allbest.ru/

ПЛАН

УВОДЗІНЫ

1. НАЦЫЯНАЛЬНАЯ ПАЛІТЫКА

2. Этнічная сітуацыя У Аўстрыі

3. ПРАВАВОЕ ПАЛАЖЭННЕ этнічных меншасцяў Аўстрыйскай Рэспублікі

ЗАКЛЮЧЭННЕ

СПІС ЛІТАРАТУРЫ

УВОДЗІНЫ

У якасці крыніцы мною быў выкарыстаны Федэральны Закон Аўстрыйскай Рэспублікі "Аб прававым становішчы нацыянальных меншасцяў" ад 7 ліпені 1976 г. Дадзены дакумент дазваляе разабрацца ў становішчы нацыянальных меншасцяў па некалькіх раздзелах: "Агульныя палажэнні" - аб правах нацыянальных меншасцяў; "Саветы нацыянальных меншасцяў" - аб статусе і паўнамоцтвах прадстаўніцкіх органаў нацыянальных меншасцяў; "Дапамога нацыянальных меншасцяў" - пра абавязкі федэральнага ўрада ў сферы аказання дапамогі нацыянальных меншасцяў, у чым яна можа заключацца i парадак яе аказання; "Тапаграфічныя абазначэння" - аб парадку тапаграфічнага абазначэння на мове нацыянальных меншасцяў у раёнах іх пражывання; "Афіцыйны мова" - раздзел пра сферу выкарыстання мовы нацыянальных меншасцяў.

1. НАЦЫЯНАЛЬНАЯ ПАЛІТЫКА

Магутная падсілкоўванне нацыянальным ідэялогій ажыццяўляецца з боку рэлігійных веравучэньняў, што з аднаго боку часта выступае як фактар ??кансалідацыі нацыі, духоўнага адраджэння нацыі ў складаныя, крызісныя перыяды яго гістарычнага быцця, з другога боку - нацыянальна-рэлігійныя супярэчнасці могуць стымуляваць і разбуральныя працэсы ў грамадстве, спараджаючы і паглыбляючы нацыянальную варожасць (напрыклад, у Кашміры, Югаславіі, Чачні).

У гэтым аспекце і да нацыяналізму ў цэлым трэба падыходзіць, відавочна, з больш ўзважаных пазіцый, не спяшацца з пераглядам смыслообразующих паняццяў. Безумоўна, варта рашуча адстойваць тэзіс аб законнасці нацыянальных інтарэсаў кожнай краіны, аб самакаштоўнасці і раўнапраўнага кожнай канкрэтнай нацыі і народа. У навуку павінна ўвайсці разуменне таго, што разнастайнасць сацыяльна-культурных тыпаў адзіна і можа выступаць неабходнай перадумовай багацця і аб'ёмнасці за ўсё сучаснага цывілізаванага супольнасці. Але трэба асцярожна абыходзіцца з становішчам, замацоўваюць за нацыяналізмам значэнне асновы гістарычнага працэсу і тым больш сцвярджаюць думка пра абранасьць тых ці іншых нацый. Практыка паказвае, што падобныя пазіцыі занадта часта абгортваюцца палітыкай нацыянальнай перавагі, вядуць да адкрытага шавінізму і расізму.

Сфера нацыянальнай палітыкі незвычайна складаная і далікатная, як нідзе тут выключна актуальная логіка канкрэтна-гістарычнага падыходу. З пазіцый нацыянальных ідэалогій можа ажыццяўляцца і вельмі неабходная палітыка абароны культурнай самабытнасці і палітычных правоў нацыянальнай дыяспары, абароны ўласнай тэрыторыі і нацыянальнага суверэнітэту ад знешніх замахаў. З гэтых жа пазіцый могуць стымулявацца і настроі этнічнага гегеманізму, падводзіцца ідэйны падмурак пад агмені сепаратызму, палітыку стварэння прывілеяў для асоб "карэннай нацыянальнасці", правакавацца канфлікты і нават прамыя ваенныя дзеянні.

У сучасных умовах, таму як ніколі важны запавет айчынных мысляроў аб неабходнасці прарыву нацыянальнай ідэі ў сферу ідэі "всечеловечности", перакладанне гэтага запавету на мову вывераных палітычных рашэнняў і дзеянняў.

Агульная колькасць насельніцтва Аўстрыі складае 7.067.432 чалавекі, з іх 3310909 мужчын і 3756523 жанчыны. Сярэдняя шчыльнасць насельніцтва - 84 чалавекі на 1 кв.км, аднак амаль 70% насельніцтва сканцэнтравана ва ўсходніх раёнах краіны. Амаль чвэрць насельніцтва Аўстрыі жыве ў яе сталіцы - Вене. У перыяд другой сусветнай вайны і пасля яе адбываліся значныя міграцыі насельніцтва ўнутры краіны, што было звязана з ходам ваенных дзеянняў у канцы вайны і развіццём прамысловасці ў заходніх раёнах у пасляваенныя гады.

Агульная колькасць аўстрыйцаў - 8 млн.60 тыс. чалавек, з іх 6 млн.400 тыс. чалавек жывуць у Аўстрыі, дзе яны складаюць пераважная большасць насельніцтва краіны. За яе межамі значная колькасць аўстрыйцаў жыве ў Паўднёвай Ціролі, якія адышлі да Італіі пасля першай сусветнай вайны, у ФРГ, а таксама ў краінах Амерыкі, галоўным чынам у ЗША.

Саманазва аўстрыйцаў - Osterreicher, хоць часткова захоўваюцца яшчэ і абласныя саманазвы: так, напрыклад, жыхары Ціроля называюць сябе тирольцами, Карынціі - каринтийцами, Штырыі - штирийцами. Літаратурная мова - нямецкая. Гутарковыя дыялекты аўстрыйцаў блізкія да баварскаму і алеманскому; асабліва вылучаецца гаворку жыхароў Вены.

Нягледзячы на агульны з немцамі мову і некаторае падабенства матэрыяльнай і духоўнай культуры аўстрыйцаў і паўднёвых немцаў, аўстрыйцы з'яўляюцца самастойным народам, адрозным ад немцаў як па гістарычным развіцці і нацыянальнаму характару, так і па побыце, нораваў і звычаяў.

Гэта тлумачыцца тым, што аўстрыйцы, акрамя сувязяў з немцамі, на працягу многіх стагоддзяў мелі цесныя кантакты са славянскімі народамі, італьянцамі і венграмі, якія ўваходзілі ў склад Габсбургскай імперыі. У цяперашні час, пераважная большасць аўстрыйцаў, за выключэннем пэўных колаў, якія падтрымліваюць выношвалі ў ФРГ ідэю новага аншлюсу, лічаць і называюць сябе аўстрыйцамі.

Па дадзеных перапісу 1951 г., акрамя аўстрыйцаў у Аўстрыі пражываюць 24 тыс. чалавек, якія будуць размаўляць на славенскай мове (у памежных раёнах з Югаславіяй раёнах Штырыі і Карынціі), 34 тыс. чалавек, якія будуць размаўляць на харвацкай мове, 11 тыс. чалавек - на венгерскім (у Бургенланд) і 5 тыс. чалавек - на чэшскім (у Вене). Аднак мяркуючы па неафіцыйных адзнаках першых пасляваенных гадоў (250 тыс. чалавек нацыянальных меншасцяў), колькасць национальныз меншасцяў у перапісу 1951 моцна заніжаная. Перад другой сусветнай вайной у Аўстрыі пражывала 191 тыс. габрэяў, 74 тыс. югаславаў, 48 тыс. чэхаславакам, 18 тыс. венграў. Змена нацыянальнага складу тлумачыцца расісцкай палітыкай Гітлера, а таксама міграцыямі насельніцтва пасля другой сусветнай вайны, калі ў Аўстрыю перасяліліся некалькі сотняў тысяч асоб, якія будуць размаўляць па-нямецку. У цяперашні час у Аўстрыі пражывае каля 400 тыс. немцаў.

2. Этнічная сітуацыя У Аўстрыі

нацыянальная палитыка этничнай меншасцяў

Аўстрыйскія землі былі здаўна заселены чалавекам. Пра гэта сведчаць шматлікія археалагічныя помнікі эпох палеаліту, неаліту, бронзы і ранняга жалеза. Здаўна тут жылі ілірыйцы, этрускі, а пазней у Y ст. да н.э. тут з'явіліся кельцкія плямёны, пра гэта сведчаць археалагічныя знаходкі. Ва II стагоддзі да н.э. мясцовае насельніцтва было романизировано ў выніку ўварвання рымлян. Акрамя гэтага на этнічную гісторыю аўстрыйцаў аказала кароткачасовае знаходжанне кимров, маркомманов і пазней гатовы, гумно, аварый і лагобардов. Але ўжо ў YI стагоддзі зямлі Аўстрыі пачалі засяляць славяне: на ўсходзе - заходнімі, на поўдні і паўднёвым усходзе - паўднёвымі. Прыблізна ў гэты ж час поўнач і паўночны захад Аўстрыі пачаў засяляцца германскімі плямёнамі, акеманами і Баварыі. Але вялікі ўплыў на раннім этапе развіцця Аўстрыі адыграла знаходжанне рымлян. Менавіта ў гэты час быў пабудаваны шэраг гарадоў, дарог і ўмацаванняў, развівалася гандаль, нельга не адзначыць тое, што рымляне аказалі вялікі ўплыў на развіццё земляробства ... З цягам часу з'явіліся велізарныя адрозненні ў культуры і мове, якія захаваліся да нашых дзён. Па вялікім рахунку фарміраванне аўстрыйскага народа было наступствам змешвання германскіх плямёнаў са славянамі пры ўдзеле больш ранняга романизированного иллирийского і кельцкага насельніцтва.

Уключэнне аўстрыйскіх земляў - Усходняй і Фриульский марак - у імперыю Карла Вялікага (YIII) і пазней (складзе Баварскай маркі) у Усходне-Франкскай дзяржава (IX ст) ўзмацніла іх германізацыі. Але ў IX ст. гэты быў прыпынены з-за спусташальных набегаў венграў. З XIII ст. Баварская Усходняя марка стала самастойнай дзяржавай атрымаў назву Аўстрыя (Ostrrichi). Пазней гэта назва з некаторымі зменамі ўжываецца і іншымі народамі - італьянцамі (Ostrigo), візантыйцамі (Ostrikon), французамі (Autriche), англічанамі (Austrin).

Выгаднае геаграфічнае становішча Аўстрыйскага дзяржавы, асабліва прыдунайскія зямель, на скрыжаванні гандлёвых шляхоў, спрыяла яго вылучэнні сярод суседніх дзяржаў. З XIII ст (пачатак праўлення Габебургов) пачаўся тэрытарыяльны рост Аўстрыйскага дзяржавы, якія дасягалі галоўным чынам шляхам дынастычных шлюбаў і іншых камбінацый. У перыяд XY - XYI ст. ст. у склад дзяржавы былі ўключаны амаль усе землі сучаснай Аўстрыі - Ціроль, Карынція, Штырыя, Верхняя Аўстрыя, Ніжняя Аўстрыя, Форарльберг. Усярэдзіне гэтых зямель адбываліся працэсы кансалідацыі асобных абласных груп аўстрыйскага народа, а гэта ўсё станоўча адбілася на ўзаемаадносінах паміж рознымі этнасамі (маюцца на ўвазе ўзаемаадносіны паміж нашчадкамі германскіх і славянскіх плямёнаў). Гэта знайшло адлюстраванне ў пералічаных народаў Аўстрыі, дадзеным у "Хроніцы" Іаана фон Виктринга (XIII ст): тирольцы, штирийцы, карантийцы і аўстрыйцы (жыхары Верхняй і Ніжняй Аўстрыі). Па-за межамі Аўстрыйскага дзяржавы заставаліся толькі Бургенланд і Зальцбург. Аднак абодва гэтыя вобласці былі цесна звязаны з аўстрыйскімі землямі, што ў хуткім часе спрыяла і іх далучэнні да іншых аўстрыйскім землях. Шматнацыянальны склад Аўстрыі адбіўся на духоўнай і матэрыяльнай культуры аўстрыйцаў, якая ўтрымлівае ў сабе рысы розных народаў, здаўна насялялі землі Аўстрыі. На мой погляд усё гэта суправаджалася міжнацыянальнымі шлюбамі, а гэта пацягнула за сабой адсутнасць канфліктаў паміж аўстрыйцамі і іншымі этнасамі, але ўсё ж, цалкам адмаўляць прысутнасць міжнацыянальных канфліктаў нельга, бо ў гісторыі Аўстрыі прасочваюцца моманты ўшчамлення аўстрыйцамі інтарэсаў этнічных меншасцяў.

У гэты перыяд Аўстрыя становіцца адным з наймацнейшых дзяржаў Еўропы, эканамічным і культурным цэнтрам Свяшчэннай Рымскай імперыі, на чале якой з XY ст. стаяла дынастыя Габсбургаў.

Вялікае значэнне для эканомікі краіны мелі распрацоўкі срэбных, жалезных і медных руд ў Штырыі, Ціролі і Карынціі. Сярод гарадоў Аўстрыі вылучаецца шэраг эканамічных і культурных цэнтраў - Гран, Зальцбург і Вена - сталіца Аўстрыйскага дзяржавы з XII ст. Вялікае значэнне для культурнага развіцця Аўстрыі мела падстава універсітэта ў Вене (1365 г).

У этнічным стаўленні Аўстрыя была звязана з суседнімі нямецкімі дзяржавамі, асабліва з Баварыяй, насельніцтва якой, як і большасць аўстрыйцаў, казала на аўстра-баварскіх дыялектах. Даўнія культурныя сувязі існавалі ў яе з краінамі Дунайскага басейна і Апенінскага паўвострава. Італьянскае ўплыў і цяпер выяўляецца ў некаторых рысах культуры насельніцтва Карынціі і Ціроля, асабліва паўднёвай яго частцы.

У XYI ст. аўстрыйцы прымалі ўдзел у еўрапейскіх антыфеадальныя рухах, накіраваных таксама супраць каталіцызму - у Рэфармацыі і ў Сялянскай вайне. Выступленні сялян Верхняй Аўстрыі (паўстанне Фадингера), якая патрапіла ў часовую залежнасць ад Баварыі (1626 - 1628 г) злучыліся з барацьбой за нацыянальнае вызваленне і ўз'яднанне з астатнімі аўстрыйскімі землямі.

Пасля Контррэфармацыі ў Аўстрыі канчаткова ўмацаваўся каталіцызм і яна стала пасля апорай каталіцкай рэакцыі ў Еўропе. Перамога пратэстантызму ў паўночна-нямецкіх і средненемецких дзяржавах і распаўсюджванне ў іх средненемецких дыялектаў спрыяла паступовага адасаблення Аўстрыі ад іншых германскіх дзяржаў Цэнтральнай Еўропы.

Войны XYII ст. - Трыццацігадовая вайна і працяглая вайна з туркамі, якая пачалася яшчэ ў XY ст., Цяжка адлюстроўваліся на ўнутраным становішчы краіны. Аднак гэтыя войны спрыялі росту і цэнтралізацыі шматнацыянальнага Аўстрыйскага дзяржавы. У яго склад былі ўключаныя Чэхія, частка Венгрыі, Харватыя, Далмація, некаторыя італьянскія зямлі. Панавальнае становішча ў гэтым шырокім дзяржаве займалі аўстрыйцы - асноўнае насельніцтва земляў Верхняй і Ніжняй Аўстрыі, Ціроля, Форарльберг, Бургенланд, Карынціі, Штырыі. У іншых землях яны не складалі кампактных груп. Шматнацыянальны склад Аўстрыйскай імперыі адбіўся на духоўнай і матэрыяльнай культуры аўстрыйцаў.

Зямлі Аўстрыйскага дзяржавы моцна адрозніваліся адзін ад аднаго не толькі ў нацыянальным, але і ў эканамічным адносінах, аднак у гэты час сталі наладжвацца эканамічныя сувязі паміж асобнымі яго раёнамі. Найбольш эканамічна развітымі абласцямі былі Ніжняя Аўстрыя (асабліва раён вакол Вены) і Чэхія.

У пачатку XIX ст. Аўстрыя ўдзельнічала ў напалеонаўскіх войнах. Барацьба супраць французаў ўзмацніла пачуццё патрыятызму сярод аўстрыйцаў. Асабліва ўпарта змагаліся жыхары Ціроля, акупаванага саюзнікам Францыі Баварыяй. Правадырамі гэтага паўстання былі Андрэас Хофер і Петэр Хюбер; памяць пра іх захоўваецца ў творах народнай творчасці аўстрыйцаў.

У канцы XYIII - пачатку XIX ст. пачынаецца эканамічны ўздым. Аднак развіццё капіталізму працякала запаволена, хоць яшчэ ў XYI - XIII ст. ст. ствараліся капіталістычныя мануфактуры ў тэкстыльнай і металургічнай прамысловасці.

Гэты перыяд адзначыўся развіццём аўстрыйскай культуры - архітэктуры (аўстрыйскае барока) і асабліва музыкі (І. Гайдн, В. Моцарт, Шуберт); сталіца Аўстрыі Вена стала сусветным музычным цэнтрам. У літаратуры адбіўся цікавасць народа да гісторыі і культуры ўласнай краіны. "Слова" Аўстрыя "зрабілася для людзей таго часу вызначаным, поўным значэння паняццем".

Развіццё капіталізму ў Аўстрыі суправаджалася вострай класавай і нацыянальнай барацьбой; сярод негерманской народаў Аўстрыйскага дзяржавы, у першую чаргу венграў і чэхаў, ўзмацніўся нацыянальна-вызваленчы рух. Яно дасягнула кульмінацыі ў 1848 г. спалоханае аўстрыйскі ўрад вымушаны быў ісці на саступкі. Важнейшая з іх была зробленая ў 1867 г. вугорцам. Венгры, дакладней венгерская арыстакратыя, атрымалі роўныя правы з аўстрыйцамі. Гэта адбілася і ў новай назве дзяржавы - Аўстра-Венгрыя. Палажэнне іншых нацыянальнасцяў не змянілася.

3. ПРАВАВОЕ ПАЛАЖЭННЕ этнічных меншасцяў Аўстрыйскай Рэспублікі

На сённяшні дзень нацыянальныя меншасці Аўстрыйскай Рэспублікі, а так жа іх мову і народнасць карыстаюцца аховай закону. Федэральны закон Аўстрыі выразна вызначае тыя народы, якія сапраўды ставяцца да этнічных меншасцяў. А імі з'яўляюцца народы, якія жывуць у асобных частках тэрыторыі Федэрацыі і паходзяць з гэтых месцаў групы аўстрыйскіх грамадзян, для якіх роднай мовай з'яўляецца, не нямецкую мову і якія складаюць асобную народнасць. Тым не менш, урад Аўстрыйскай рэспублікі прадастаўляе свабоднае прызнанне прыналежнасці да нацыянальнай меншасці. Гэтак жа нацыянальныя меншасці пагадзіліся з федэральным урадам, маюць права на стварэнне Савета нацыянальнай меншасці. Да таго ж, урад Аўстрыі некаторым прадстаўнікам этнічных меншасцяў, пры пэўных абставінах, дае права карыстацца роднай мовай як афіцыйны. А гэта кажа пра тое, што такія правы падаваліся не кожнаму прадстаўніку нацыянальнай меншасці і не заўсёды, а значыць нямецкай мовай павінен валодаць кожны грамадзянін Аўстрыі, незалежна ад таго, ці з'яўляецца ён прадстаўніком нацыянальнай меншасці ці не.

Для кансультавання федэральнага ўрада па справах нацыянальных меншасцяў пры ведамства федэральнага канцлера ствараюцца Саветы нацыянальных меншасцяў. Яны павінны прадстаўляць культурныя, сацыяльныя і эканамічныя інтарэсы нацыянальных меншасцяў, і іх меркаванне павінна быць заслухана. Саветы нацыянальных меншасцяў могуць таксама ўносіць прапановы, накіраваныя на паляпшэнне становішча нацыянальных меншасцяў і якія належаць да іх грамадзян.

Колькасць членаў кожнага Савета нацыянальнай меншасці вызначаецца з улікам колькасці асоб, якія адносяцца да нацыянальнага меншасці, каб пры гэтым былі роўна прадстаўлены розныя палітычныя погляды і светапогляду, якія існуюць унутры дадзенага нацыянальнай меншасці. Членамі Савета нацыянальнай меншасці могуць быць прызначаныя такія асобы, у дачыненні да якіх можна разлічваць, што яны будуць кіравацца інтарэсамі нацыянальнай меншасці і іх мэтамі.

Безумоўна, урад Аўстрыйскай Федэратыўнай рэспублікі аказвае дапамогу нацыянальных меншасцяў. Федэрацыя абавязаная - не ў шкоду мерапрыемствам па агульным развіццю - аказваць садзейнічанне пры ажыццяўленні мерапрыемстваў, накіраваных на падтрыманне існавання і цэласнасці складу нацыянальных меншасцяў, іх захавання як народнасці, а таксама захавання іх асаблівасцяў і забеспячэнне правоў.

Дапамога можа заключацца:

у прадастаўленні грашовых сродкаў;

ў дапамозе, якія спрыяюць навучанню і абслугоўванню нацыянальных меншасцяў, калі гэта адпавядае мэтам;

ў арганізацыі правядзення рэлігійных абрадаў.

Да таго ж урад Аўстрыі павінна інфармаваць прадстаўнікоў нацыянальных меншасцяў аб правядзенні мерапрыемстваў па паляпшэнні іх становішча ў краіне.

Што тычыцца тапаграфічных пазначэнняў, то ўрад Аўстрыі падзяліла тэрыторыю краіны на тыя тэрыторыі, дзе тапаграфічныя пазначэнні, нараўне з нямецкім мовай, павінны паказвацца на мове нацыянальных меншасцяў і на тэрыторыі, дзе тапаграфічныя абазначэння павінны пазначацца на нямецкай мове (гэта як правіла тэрыторыі дзе адсутнічаюць этнічныя меншасці).

Што тычыцца афіцыйнага мовы, то прадстаўнікі ўрадавых устаноў і ведамстваў павінны, калі яны валодаюць мовай нацыянальнай меншасці, карыстацца ў вусным зносінах мовай нацыянальнай меншасці, калі гэта палягчае зносіны грамадзян. Дапускаецца дадатковае выкарыстанне мовы нацыянальнай меншасці для агульных публічных аб'яў у тых грамадах, у якіх мова нацыянальнай меншасці прадугледжаны як афіцыйны. Нормы адносна выкарыстання мовы нацыянальнай меншасці ў якасці афіцыйнай мовы на распаўсюджваюцца на внутрислужебные адносіны ва ўстановах і ведамствах.

А значыць, у дзяржаўных установах павінен выкарыстоўвацца выключна нямецкую мову, а прадстаўнікі дзяржаўных устаноў абавязаны валодаць нямецкай мовай. Да таго ж нацыянальныя меншасці павінны прадастаўляць дзяржаўныя дакументы на нямецкай мове.

Улічваючы дадзеныя факты, можна даць станоўчую ацэнку нацыянальнай палітыцы Аўстрыйскай Федэратыўнай рэспубліцы, так як урад гэтай краіны прадпрымае ўсе меры для захаванасці этнічнага складу насельніцтва.

ЗАКЛЮЧЭННЕ

У дадзенай працы мной было разгледжана тэрмін "нацыянальная палітыка" і вывучэнне яго дазволіла зразумець, наколькі далікатная праблема правядзення нацыянальнай палітыкі для ўрада любой дзяржавы, як на сучасным этапе, так і ў будучыні. Менавіта ў гэтым аспекце мною была разгледжана гісторыя правядзення нацыянальнай палітыкі ў Аўстрыі рознымі урадамі ў розныя перыяды яе развіцця. Хоць у Аўстрыі, нягледзячы на ??шматнацыянальнасць, дамінаваў толькі адзін этнас. Менавіта з-за гэтага ўзнікала шмат канфліктаў, але яны, як правіла, заставаліся латэнтнымі і сур'ёзнай пагрозы для краіны не ўяўлялі.

На сучасным жа этапе Аўстрыйскае ўрад узважана і вельмі акуратна праводзіць нацыянальную палітыку і з упэўненасцю можна заявіць, што правы нацыянальных меншасцяў Аўстрыі ні ў якай меры не ушчэмлены. Гэтак жа, я хацеў бы дадаць, што сёння ўсе грамадзяне Аўстрыйскай Рэспублікі роўныя і што ўрад гэтай краіны на правільным шляху вядзення нацыянальнай палітыкі.

СПІС ЛІТАРАТУРЫ

Крыніцы:

1. Федэральны Закон Аўстрыйскай Рэспублікі "Аб прававым становішчы нацыянальных меншасцяў" ад 7 ліпеня 1976 г., / / "Статус малалікіх народаў Расіі. Прававыя акты і дакументы". М., 1994. C.403-412

Літаратура:

1. Арон Р. Дэмакратыя і таталітарызм. М., 1993.

2. Бурдой П. Сацыялогія палітыкі. М., 1994.

3. Лузан А. А. Палітычная жыццё грамадства: Пытанні тэорыі. Кіеў. 1989.

4. Філіп В.Р. Асіметрычны канструкцыя этнічнага федэралізму. М., 2004.

5. Агульная і прыкладная паліталогія. Пад ред.В.И. Жукава. М., 1997

6. Нарысы Агульнай этнаграфіі. Замежная Еўропа. Пад рэд. М.Г. Левіна, М.М. Чебоксарова М., 1966.

7. Народы Замежнай Еўропы. т.I. Пад рэд. С.А. Токарава, М.М. Чебоксарова М., 1964.

нацыянальны палітыка этнічны меншасць

Размещено на Allbest.ru