Сталінградская бітва

Размещено на http://www.allbest.ru/

Размещено на http://www.allbest.ru/

Установа адукацыі

Беларуская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія

Аграбіялагічны факультэт

Кафедра гісторыі і культуралогіі

Сталінградская бітва

Рэферат выканала

студэнтка 1 курса

завочнага аддзялення

аграбіялагічнага факультэта

спецыяльнасці “заатэхнія”

Лымар Людміла Іванаўна

Горкі, 2013

Уступ

Сярод гістарычных падзей, над якімі час не мае ўлады, асаблівае месца належыць Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг. 1 верасня 1939 уварваннем Германіі ў Польшчу пачалася другая сусветная вайна, якая завяршылася 2 верасня 1945 года падпісаннем акта аб безагаворачнай капітуляцыі Японіі. Вялікая Айчынная вайна, з'яўляючыся складовай часткай другой сусветнай вайны, аказала вырашальны ўплыў на яе вынік.

У гісторыі Вялікай Айчыннай вайны вылучаюць тры асноўныя перыяду:

- З 22 чэрвеня 1941 г. па 18 лістапада 1942 г - пачатковы перыяд вайны, самы цяжкі перыяд адлюстравання фашысцкай агрэсіі, савецкімі войскамі быў сарваны план «маланкавай вайны», а разгром фашысцкіх войскаў пад Масквой развеяў міф аб непераможнасці Германіі, але стратэгічная ініцыятыва належала вермахту;

- З 19 лістапада 1942 г. па канец 1943 г. - перыяд карэннага пералому, перамогі ў наступальнай аперацыі пад Сталінградам і ў бітве на Курскай дузе забяспечылі канчатковы пераход стратэгічнай ініцыятывы ў рукі савецкіх войскаў. Карэнны пералом у Вялікай Айчыннай вайне стаў карэнным пераломам ў другой сусветнай вайне: ўмацавалася антыгітлераўскай кааліцыі, пачаўся крызіс фашысцкага блока.

- З пачатку 1944 г. па 9 мая 1945 г. - завяршальны перыяд; вызваленне ўсёй тэрыторыі СССР, вызваленне 11 краін Еўропы і завяршэнне разгрому фашысцкай Германіі. Разгром мілітарысцкай Японіі з 8 жніўня па 2 верасня 1945 складае асаблівы перыяд Вялікай Айчыннай вайны.

Кожны з перыядаў Вялікай Айчыннай вайны адзначаны вялікімі бітвамі, сярод якіх Сталінградская бітва займае асаблівае месца. Гэта была першая паспяховая стратэгічная аперацыя савецкіх войскаў на акружэнне і знішчэнне больш чым 300-тысячнай групоўкі праціўніка. Контрнаступленне пад Сталінградам ў сусветнай ваеннай гісторыі не мае сабе роўных.

Планы бакоў на лета 1942 года

Агульны задума наступлення ў летняй кампаніі 1942 года на Усходнім фронце і план галоўнай аперацыі выкладаецца ў дырэктыве вярхоўнага галоўнакамандавання вермахта № 41 ад 5 красавіка 1942 года. Галоўная мэта нямецка-фашысцкіх войскаў на Усходнім фронце складалася ў тым, каб канчаткова разграміць савецкія войскі на поўдні краіны, авалодаць нафтавымі раёнамі Каўказа, багатымі сельскагаспадарчымі раёнамі Дона і Кубані, парушыць камунікацыі, якія злучаюць цэнтр краіны з Каўказам, і стварыць умовы для заканчэння вайны ў сваю карысць. Галоўную аперацыю планавалася правесці ў тры этапы ў выглядзе цэлага шэрагу асобных наступаў, наступных непасрэдна адно за адным, узаемазвязаных і узаемадапаўняльных.

На першым этапе меркавалася шляхам прыватных аперацый у Крыме, пад Харкавам і іншых участках Усходняга фронту палепшыць аператыўнае становішча нямецка-фашысцкіх войскаў і выраўнаваць лінію фронту, каб вызваліць максімум сіл для правядзення галоўнай аперацыі. На другім этапе аперацыі меркавалася нанесці ўдар ад Харкава на Варонеж з паваротам ўдарнай групіроўкі на поўдзень, з мэтай акружэння савецкіх войскаў у міжрэчча Донца і Дона. Пасля разгрому акружаных савецкіх войскаў планавалася авалодаць раёнамі Сталінграда, Ніжняй Волгі і Каўказа. На трэцім этапе меркавалася перакідка войскаў, вызваленых на поўдні, на ўзмацненне групы армій «Поўнач» для захопу Ленінграда.

Планы германскага камандавання на лета 1942 года

У развіцці дырэктывы № 41 Гітлер падпісвае план «Блау», па якім войскі вермахта, першапачаткова наступаючы у напрамку на Варонеж, павінны ўвесці савецкае камандаванне ў зман адносна канчатковай мэты наступлення і скаваць савецкія рэзервы ў раёне Масквы. Нечаканым і максімальна хуткім паваротам нямецка-фашысцкіх войскаў ўздоўж Дона на поўдзень Гітлер планаваў захапіць Данецкі вугальны басейн, авалодаць нафтавым раёнам Каўказа і ў Сталінграда перагарадзіць шлях воднаму транспарту па Волзе. Расцягнуты паўночны фланг гэтай аперацыі ўздоўж правага берага Дона павінны былі прыкрыць венгерскія, італьянскія і румынскія войскі. Выкананне гэтай аперацыі ўскладалася на групы армій «А» і «Б», у складзе якіх было 5 цалкам абсталяваных нямецкіх войскаў, якія налічваюць больш за 900 тысяч чалавек, 17 тысяч гармат, 1,2 тысяч танкаў, пры падтрымцы 1640 самалётаў 4-га паветранага флоту ВВС. У склад паўднёвай групы армій «А» пад камандаваннем генерала-фельдмаршала Ліста ўваходзілі 17-я палявая і 1-я танкавая арміі, а ў паўночную групу армій «Б» пад камандаваннем генерала-фельдмаршала фон Бока - 4-я танкавая, 2-я і 6-я палявыя арміі.

Стаўка Вярхоўнага Галоўнакамандавання і Генеральны штаб Савецкага Саюза з сакавіка таксама распрацоўвалі новы стратэгічны план на лета 1942 года. Яны не сумняваліся ў тым, што з надыходам лета або нават вясной нямецка-фашысцкія войскі паспрабуюць зноў захапіць стратэгічную ініцыятыву, і імкнуліся дакладней раскрыць задумы праціўніка. Ваенная разведка, органы дзяржбяспекі даносілі, што галоўны ўдар Германія нанясе на поўдні савецка-германскага фронту. Аднак дадзеныя разведкі не былі цалкам улічаныя.

Стаўка і Генштаб зыходзілі з таго, што самая моцная групіроўка вермахта працягвала знаходзіцца на цэнтральным участку савецка-германскага фронту, па-ранейшаму пагражаючы сталіцы СССР. Таму яны лічылі найбольш верагодным, што галоўны ўдар вермахт нанясе на маскоўскім напрамку.

Ацэнка становішча паказвала, што бліжэйшая задача павінна заключацца ў актыўнай стратэгічнай абароне савецкіх войскаў без маштабных наступальных дзеянняў, у назапашванні магутных навучаных рэзерваў і баявой тэхнікі, і толькі пасля гэтага мог быць ажыццяўлёны пераход у рашучае наступленне. Вярхоўны галоўнакамандуючы І.В. Сталін, насуперак абстаноўцы, якая існавала, дырэктывай ад 8 красавіка 1942 года загадаў камандуючым шэрагу франтоў перайсці ў наступленне для таго, каб прымусіць вермахт выдаткаваць свае рэзервы і забяспечыць, такім чынам, перамогу над Германіяй ўжо ў 1942 годзе. Аднак разлікі на хуткае знясіленне нямецка-фашысцкіх войскаў апынуліся цалкам немагчымымі, а тактыка Генеральнага штаба, пабудаваная на спалучэнні абароны і наступплення адначасова на некалькіх напрамках, прывяла да катастрафічных вынікаў.

Нягледзячы на велізарныя страты 1941 года, у шэрагах Чырвонай Арміі на савецка-германскім фронце да мая 1942 налічвалася больш за 5,5 мільёнаў чалавек. У войсках не хапала вопытных камандзіраў. Ваенна-пяхотныя і мінамётна-кулямётныя вучылішчы Чырвонай Арміі рыхтавалі камандзіраў узводаў - малодшых лейтэнантаў - па паскораных праграмах, усяго за шэсць месяцаў, а падрыхтоўка чырвонаармейцаў і малодшых камандзіраў у запасных палках, навучальных батальёнах і палкавых школах вялася яшчэ хутчэй. Ізноў сфарміраваныя і перафарміраваныя дывізіі часцей за ўсё кідаліся на фронт без неабходнай падрыхтоўкі, недаўкамплектаваныя асабістым складам і ўзбраеннем, без адпрацаванага ўзаемадзеяння паміж падраздзяленням

У сярэдзіне ліпеня 1942 года перадавыя часткі групы армій «Б» вермахта выйшлі ў раён ракі Дон. Войскі савецкага Паўднёва-Заходняга фронту, аслабленыя ў папярэдніх цяжкіх баях, не ў стане былі сваімі сіламі спыніць далейшае прасоўванне нямецка-фашысцкіх войскаў. Узнікла рэальная пагроза прарыву частак вермахта, якія наступалі, ў раён Сталінграда.

Напярэдадні Вялікай Айчыннай вайны горад Сталінград з'яўляўся адным з найбуйнейшых прамысловых цэнтраў СССР. У сямі гарадскіх раёнах (Трактаразаводскім, Барыкадным, Чырвокастрычніцкім, Дзяржынскім, Ерманскім, Варашылаўскім, Кіраўскім) пражывалі больш за 445.000 жыхароў, мелася 126 прамысловых прадпрыемстваў, 125 школ, шэраг вышэйшых навучальных устаноў, тэатры, спартыўныя збудаванні і інш. З першых дзён вайны горад стаў адным з найбуйнейшых арсеналаў на паўднёвым усходзе краіны. Сталінградскія заводы выраблялі і рамантавалі танкі, артылерыйскія прылады і цягачы, мінамёты, аўтаматы, іншае ўзбраенне і боепрыпасы. Таксама Сталінград з'яўляўся буйным транспартным вузлом з магістралямі ў Сярэднюю Азію і на Урал. Выхад нямецка-фашысцкіх войскаў да Сталінграда ставіў пад пагрозу Волгу - найбуйнейшую транспартную магістраль, па якой ішло забеспячэнне цэнтра Савецкага Саюза каўказскай нафтай і іншымі грузамі.

Ва ўмовах вайны Сталінград набыў стратэгічнае значэнне. У Сталінградзе была сфарміравана дывізія народнага апалчэння і восем знішчальных батальёнаў. Горад стаў таксама буйным шпітальным цэнтрам.

15 ліпеня 1942 г пасля з'яўлення перадавых частак нямецка-фашысцкіх войскаў на тэрыторыі вобласці ў раёне горада Серафімавіч Сталінградская вобласць была аб'яўлена на ваенным становішчы.

У гэтыя ліпеньскія дні былі прыняты надзвычайныя меры па забеспячэнні дастаўкі грузаў, неабходных для Чырвонай Арміі. Нягледзячы на жорсткія бамбардзіроўкі з паветра, мініраванне нямецкай авіяцыяй Волгі, волжскія рачнікі самааддана аказвалі неацэнную дапамогу войскам, якія змагаліся. Асаблівае значэнне мела забеспячэнне войскаў непасрэдна з Сталінграда. Калектыў трактарнага завода перавыканаў ў ліпені праграму па выпуску танкаў. Завод «Чырвоны Кастрычнік» выпускаў бранявую сталь для іх. Высокімі тэмпамі працягваў выпускаць гарматы, кулямёты, боепрыпасы завод Наркамата ўзбраення СССР і г. д.

Нягледзячы на паветраныя налёты, якія пачасціліся, і выхад нямецка-фашысцкіх войскаў на далёкія подступы да горада, жыхары верылі, што Сталінград не будзе здадзены, і імкнуліся аказаць максімальную дапамогу фронту.

Баявую падрыхтоўку працягвалі часткі народнага апалчэння, сфарміраваныя яшчэ ў 1941 годзе. Для барацьбы з нямецка-фашысцкімі дэсантамі у вобласці было арганізавана больш за 80 знішчальных батальёнаў, якія налічвалі 11 тысяч байцоў. У ліпені-жніўні 1942 гады знішчальныя батальёны разам з часткамі Чырвонай Арміі вялі барацьбу супраць нямецка-фашысцкіх войскаў. Яны вялі баявую разведку, прыкрывалі эвакуацыю насельніцтва.

Стаўка Вярхоўнага Галоўнакамандавання, прымаючы пад увагу важнасць Сталінградскага напрамку, у першай палове ліпеня прыняла меры да ўзмацнення яго войскамі.

На далёкія подступы да Сталінграда былі вылучаны 1-я, 5-я і 7-я рэзервовыя арміі, якая 10 ліпеня 1941 года былі адпаведна перайменаваны ў 62-ю, 63-ю і 64-ю арміі. 12 чэрвеня 1941 на базе аператыўнага кіравання Паўднёва-Заходняга фронту быў створаны Сталінградскі фронт, які аб'яднаў 62, 63, 64-ю рэзервовыя арміі і 21-ю агульнавайсковую і 8-ю паветраныя арміі, якія адышлі за Дон. У рэзерв фронту былі выведзеныя 57-я, а таксама 38-я і 28-я арміі, на базе якіх фарміраваліся 1-я і 4-я танкавыя арміі.

У адпаведнасці з планам «Браўншвейг», аперацыя групы армій «Б» пад кодавай назвай «Фішрэйер» мела на мэце «нанесці ўдар па Сталінграду і разграміць групоўку праціўніка, якая засяродзілася там, захапіць горад, а таксама перарэзаць перашыек паміж Донам і Волгай і парушыць перавозкі па рацэ ... ». Асабліва вялікае значэнне надавалася своечасоваму разбурэнню Сталінграда авіяцыяй.

Нямецка-фашысцкія войскі спрабавалі нанесці ўдар па флангах савецкіх войскаў, які абараняў подступы да вялікай лукавіне Дона, прарваць іх пазіцыі і выйсці ў раён горада Калач, каб затым імклівым ударам з ходу авалодаць Сталінградам. З гэтай мэтай камандаванне 6-й палявой арміі, не чакаючы поўнага засяроджвання войскаў, вылучыла дзве ударныя групоўкі: паўночную, у раёне хутара Перелазаўскі, у складзе 14-га танкавага і 8-га армейскага карпусоў (пазней таксама і 17-га армейскага корпуса) , і паўднёвую, у раёне станіцы Обліўская, у складзе 24-га танкавага і 51-га армейскага карпусоў. Абедзве гэтыя групоўкі мелі сваёй задачай прасунуцца ўздоўж берага ракі Дон ўнутры яе вялікай лукавіны да горада Калач і ў гэтым раёне злучыцца для фарсіравання ракі і наступу на Сталінград. Такім чынам, германскае камандаванне спадзявалася акружыць савецкія войскі ў вялікай лукавіне Дона.

На досвітку 23 ліпеня 1942 г. паўночная групоўка 6-й палявой арміі вермахта, стварыўшы пераважную перавагу сіл на напрамку галоўнага ўдару, пры актыўных дзеяннях авіяцыі перайшла ў наступ супраць правага фланга 62-й арміі савецкіх войскаў. Адсутнасць надзейных дадзеных разведкі ў камандавання Сталінградскага фронту не дазволіла апярэдзіць ўдар нямецка-фашысцкіх войскаў. За кошт масіраванага прымянення танкаў на галоўных напрамках пры выразным ўзаемадзеянні з пікіруючымі бамбардзіроўшчыкамі і артылерыяй, якія літаральна расчышчалі дарогу танкам, нямецка-фашысцкім войскам удалося дамагчыся пераможных вынікаў. Да зыходу дня дзве дывізіі правага фланга 62-й арміі і частцы ўзмацнення патрапілі ў асяроддзе.

Увечары 23 ліпеня 1942 года, у ходзе перамоваў па прамым провадзе, І.В. Сталін даў асабістае ўказанне камандуючаму Сталінградскага фронту генерал-лейтэнанту В.Н. Гордаву ліквідаваць прарвала групоўку праціўніка, паказваючы, што на фронце маецца каля 900 танкаў.

У момант цяжкіх баёў на паўднёвым крыле савецка-германскага фронту 28 ліпеня 1942 народным камісарам абароны СССР І.В. Сталінам быў падпісаны Загад № 227 “Аб забароне адыходу з займаных пазіцый без загаду і мерах па яго забеспячэнню”. У ім была паказана навіслая над краінай смяротная небяспека і прад'яўлена патрабаванне спыніць далейшае адступленне, спыніць наступленне нямецка-фашысцкіх войскаў.

Доўгі час у Савецкім Саюзе публікаваліся толькі асобныя палажэнні гэтага загаду, якія тычыліся звароту да сумлення і воінскаму абавязку савецкіх салдат. Палажэнне аб стварэнні і дзейнасці штрафных батальёнаў і рот, а таксама загараджальных атрадаў замоўчваць. На жаль, большасць дакументаў па гэтым пытанні не апублікавана да гэтага часу. Сёння значэнне загаду можна разумець дваяка. З аднаго боку, катэгарычнае патрабаванне - “Ні кроку назад!” - спрыяла ўмацаванню воінскай дысцыпліны, а палітычная і выхаваўчая праца атрымала мэтанакіраванасць. З іншага боку, ва ўмовах адступлення, у большасці выпадкаў па аб'ектыўных прычынах, пры адсутнасці выразнага ўзаемадзеяння і ўзаемасувязі ў ваенных дзеяннях, а таксама з улікам звычайнай чалавечай слабасці, карныя санкцыі загаду віселі «дамоклавым мячом» над галовамі камандзіраў і салдат. Пагаршала дзеянне загаду і мноства выпадкаў несправядлівага яго прымянення. Але большасць байцоў і камандзіраў Чырвонай Арміі расцэньвалі гэты загад як своечасовы і неабходны, ні пры якіх умовах не ставіць пад сумненне галоўнае - мужнасць і гераізм салдат і афіцэраў і значнасць самой перамогі.

Рэакцыя на яго ў войсках было неадназначнай, што зафіксавана ў дакументах Адмысловага аддзела НКВД Сталінградскага фронту. На Сталінградскім фронце гэты загад на практыцы пачаў рэалізавацца ўжо 1 жніўня.

Германскае камандаванне да канца ліпеня 1942 пераканалася, што захапіць Сталінград з ходу сіламі толькі 6-й палявой арміі немагчыма, і перагрупіравала свае войскі для новага наступлення. 31 ліпеня 1942 г 4-я танкавая армія пад камандаваннем генерал-палкоўніка Г. Гота ў складзе 48-га танкавага корпуса (14-я танкавая і 29-я матарызаваная дывізіі), 4-га армейскага корпуса (94-я і 371-я пяхотныя дывізіі) і 6-га румынскага корпуса, была звернутая з каўказскага напрамку на сталінградскі. Ёй было загадана нанесці ўдар праз чыгуначную станцыю Кацельнікава на Сталінград. 6-я палявая армія пад камандаваннем генерала танкавых войскаў Ф. Паўлюса атрымала задачу цалкам авалодаць правым берагам Дона і сумесна з 4-й танкавай арміяй захапіць Сталінград.

Да вечара 3 жніўня 1942 года перадавыя часткі 4-й танкавай арміі вермахта прарвалі абарону савецкай 51-й арміі, выйшлі да ракі Аксай і пачалі развіваць наступленне на населеныя пункты Абганерава і Пладавітае.

У другой палове жніўня 1942 года германскае камандаванне вымушана было зноў змяняць планы наступлення сваіх войскаў на Сталінград. Гераічная барацьба Чырвонай Арміі не дазволіла ўзяць горад з ходу.

Вярхоўнае галоўнакамандаванне вермахта вырашыла нанесці два ўдары па сумежных напрамках. Паўночная групіроўка (6-я палявая армія) павінна была захапіць плацдарм у малой лукавіне Дона і наступаць у напрамку Сталінграда з паўночнага захаду. Паўднёвая групіроўка (4-я танкавая армія) наносіла ўдар з раёна населеных пунктаў Пладавітага - Абганерава ўздоўж чыгункі на поўнач. Германскае камандаванне ўзмацніла свае групіроўкі румынскімі, венгерскімі і італьянскімі войскамі, якія змянілі нямецкія дывізіі на флангах.

Небяспека для Сталінграда да другой паловы жніўня 1942 года значна ўзрасла - нямецка-фашысцкія войскі знаходзіліся ў 60 - 70 км на захад ад горада і ўсяго ў 20 км на поўдзень.

Перад 6-й палявой арміяй ставілася задача фарсіраваць Дон паміж населенымі пунктамі Пескаватка і Трохастроўская і нанесці ўдар галоўнымі сіламі ў раён на поўнач ад Сталінграда да Волгі. Гэты ўдар павінен быў суправаджацца на паўднёвым флангу арміі прасоўваннем часткі сіл праз раку Рассошка ў яе сярэднім цячэнні з мэтай у напрамку паўднёвага захаду ад Сталінграда злучыцца з часткамі 4-й танкавай арміі, якія прасоўваліся з поўдня. У загадзе ўказваліся задачы злучэнням арміі па авалоданню цэнтральнай, паўднёвай і паўночнай часткамі Сталінграда.

Войскі Сталінградскага фронту, разгорнутыя ў 480-кіламетровай паласе паміж населенымі пунктамі Бабкі - Ляпічаў, былі сур'ёзна аслаблены ў папярэдніх баях. Толькі 62-я армія, у выніку адхілення камандаваннем Сталінградскага фронту прапановы генерал-лейтэнанта А.І. Лапаціна аб адводзе яе войскаў з «мяшка» на правым беразе Дона, страціла чатыры стралковыя дывізіі цалкам і дзве часткова. Каб аднавіць баяздольнасць 62-й і даць ёй магчымасць утрымацца на левым беразе Дона, у яе склад уключаліся ледзь ці не ўсе свежыя дывізіі, якія прыходзілі на фронт. Войскі Паўднёва-Усходняга фронту (320 км), якія трымалі абарону ад населенага пункта Лагоўскі да возера Сарпа, таксама панеслі значныя страты і мелі недастаткова сіл і сродкаў для паспяховага адлюстравання нападаў праціўніка.

1 верасня 1942 г., калі 62-я і 64-я арміі адышлі на сярэдні абвод Сталінградскай ўмацаванняў, слаба падрыхтаваны для абароны, нямецка-фашысцкія войскі зноў перайшлі ў наступленне з задачай авалодаць Сталінградам. Прарваўшы фронт на мяжы населеных пунктаў Цыбенка - Іванаўка, яны ўжо 2 верасня адсунулі савецкія часткі да ўнутранага абарончага абводу. Цяпер баі разгарнуліся ля сцен самога Сталінграда.

Становішча да пачатку бітвы на Волзе

Яшчэ 26 жніўня па рашэнню Дзяржаўнага Камітэта Абароны генерал арміі Г.К. Жукаў быў прызначаны намеснікам Вярхоўнага Галоўнакамандуючага і пасланы прадстаўніком Стаўкі Вярхоўнага Галоўнакамандавання на Сталінградскі фронт.

Гэта рашэнне мела пэўныя наступствы, галоўным з якіх было тое, што І.В. Сталін аддаваў ініцыятыву распрацоўкі і вядзення ваенных дзеянняў палкаводца «новай хвалі». На нейкі час ваеначальнікі атрымалі прастору у сваіх рашэннях і дзеяннях, не абцяжараныя ідэалагічным ціскам. Не выпадкова, што менавіта ў гэты час - у самы разгар вулічных баёў у Сталінградзе - выйшаў загад ад 9 кастрычніка 1942 г. «Аб устанаўленні поўнага адзінаначалля і скасаванні інстытута ваенных камісараў у Чырвонай Арміі». Галоўным крытэрыем для камандзіра стаў розум, апраўданая рызыка і вынік. І як нідзе ўсе гэтыя і іншыя вайскоўцы і чалавечыя якасці стануць выяўляцца ў бітве пад Сталінградам, дзе і сфарміруецца плеяда будучых палкаводцаў-пераможцаў.

У пачатку верасня становішча савецкіх войскаў, якія трымалі абарону, складвалася самым крытычным чынам. Узяцце горада нямецка-фашысцкімі войскамі і для Стаўкі Вярхоўнага Галоўнакамандавання, і для камандавання фронтам было рэальнай пагрозай, таму ў горадзе яшчэ ў жніўні былі замініраваныя ўсе найважнейшыя аб'екты прамысловага і стратэгічнага значэння, а штаб Сталінградскага фронту быў перадыслацыраваны на левы бераг Волгі.

Рашэннем Стаўкі на Сталінградскі фронт былі адпраўлены 1-я гвардзейская армія пад камандаваннем генерал-маёра артылерыі К.С. Маскаленка, 66-я армія пад камандаваннем генерал-лейтэнанта Р.Я. Маліноўскага і 24-я армія пад камандаваннем генерал-маёра Д.Т. Казлова з мэтай «нанесці контрудар па групоўцы суперніка каля Волгі і злучыцца з 62-й арміяй». Тэрмін, усталяваны І. В. Сталінам для нанясення контрудару - 2 верасня. Прыбыўшы ў Сталінград і азнаёміўшыся з сітуацыяй, генерал арміі Г.К. Жукаў перанёс наступленне з-за недастатковай падрыхтаванасці: для 1-й гвардзейскай арміі - на 3 верасня, а для 24-й і 66-й армій - на 5 верасня.

Пад «непадрыхтаванасцю войскаў» разумеліся ўсе слабасці савецкіх войскаў на першапачатковым этапе бітвы: слабое артылерыйскае і авіяцыйнае забеспячэнне (1-я гвардзейская армія, якая распачала наступлене першай, не мела ні аднаго артылерыйскага палка ўзмацнення, ні аднаго палка ПТА і СПА), ўступленне ў бой армій па частках пасля працяглага пераходу і без сродкаў ўзмацнення, слабая ўзаемасувязь асобных родаў войскаў. Пра ўсё гэта 12 верасня 1942 намеснік Вярхоўнага Галоўнакамандуючага генерал арміі Г.К. Жукаў і член Дзяржаўнага Камітэта Абароны Г.М. Маленкоў далажылі І.В. Сталіну. Сюды можна дадаць недастатковае ці нават дрэннае ўзбраенне. Перад вайной былі зняты з вытворчасці «як не апраўдаўшыя сябе» супрацьтанкавыя гарматы і бранябойныя снарады калібра 45 і 76 міліметраў, што стала галоўнай прычынай недасканалай «бутэлечнай вайны» - савецкім пехацінцам ў адсутнасці артылерыйскага прыкрыцця даводзілася кідацца на нямецкія танкі з бутэлькамі “КС”. Савецкае камандаванне было вымушана кідаць у бой недастаткова падрыхтаваных, якія стаміліся, часам знясіленых салдат (былі нават выпадкі смерці па гэтай прычыне). Усё гэта было ў пекле Сталінграда.

Але, так ці інакш, тры новыя арміі былі кінутыя на дапамогу 62-й, у якой ізноў адбываецца змена камандуючага. На гэты раз І.В. Сталін генерал-лейтэнанту А.І. Лапаціну не даруе, паставіўшы яму ў віну прарыў нямецка-фашысцкіх войскаў да Волгі, і з 3 верасня на чале арміі становіцца генерал-маёр Н.І. Крылоў, якога, праўда, ужо праз тыдзень зменіць генерал-лейтэнант У.І. Чуйкоў.

На жаль, наступленне, якое прадпрыняли хутчэй па неабходнасці, чым па магчымасці, не дасягнула галоўнай мэты. Але яно ўсё-ткі дазволіла адцягнуць на сябе частку сіл 14 танкавага корпуса і іншых частак вермахта, і тым самым неяк аслабіць ціск на горад. Але толькі аслабіць. 7 верасня войскі 6-й палявой арміі вермахта прарвалі абарону частак 62-й арміі ў раёне пасёлка Гумрак.

8 верасня 4-я танкавая армія вермахта сваім левым флангам сышлася каля населенага пункта Яблычны з войскамі 6-й палявой арміі, выйшаўшы да Прыволжскіх ўзвышшаў на заходняй ускраіне горада ў раёне пасёлка Купарвасны. Нямецка-фашысцкія войскі вялі наступленне па ўсім фронце на паўночных, заходніх і паўднёвых подступах да горада. Да зыходу 11 верасня ім удалося захапіць населеныя пункты Пясчанка і Зялёная Паляна на паўднёвых подступах да Сталінграда.

Баі прымалі ўсё больш і больш жорсткі характар. Па меры прасоўвання нямецка-фашысцкіх войскаў у свядомасці савецкіх салдат расло нясцерпнае жаданне адстаяць горад, стаяць да смерці. Заклікі І. Эрэнбурга, К. Сіманава, А. Суркова і іншых прадстаўнікоў савецкай творчай інтэлігенцыі « Забі немца!», «Забі яго!» - сталі вызначальнымі для савецкіх салдат.

11 верасня 16 гвардзейцаў 40-й гвардзейскай стралковай дывізіі ўступілі ў адзінаборства з 12-ю нямецкімі танкамі. Калі танкі ўварваліся ў акопы, гвардзейцы, па прыкладзе камандзіра ўзвода Качаткова, з гранатамі ў руках сталі кідацца пад гусеніцы. З усяго ўзвода ў жывых застаўся толькі цяжка паранены П.А. Бурдзін. У вераснёўскія дні 1942 года ў баях за Сталінград 7 таранаў здзейснілі савецкія пілоты. Усяго ж у баях за горад такіх подзвігаў было здзейснена 17. Героем двайнога тарана стаў малодшы лейтэнант У.Я. Пятаў, які загінуў 13 студзені 1943 г..

Баі ў горадзе

А становішча нямецка-фашысцкіх войскаў можна ахарактарызаваць словамі камандуючага 11-га армейскага корпуса вермахта генерала К. Штрэкера: «Чым бліжэй да Сталінграда, тым больш мізэрныя штодзённыя вынікі».

Войскі вермахта працягвалі рвацца да Волгі. Аднак кожны крок прасоўвання дорага ім абыходзіўся. 12 верасня на нарадзе ў стаўцы ў Вінніцы А. Гітлер загадаў у самы кароткі тэрмін авалодаць Сталінградам, каб не дапусціць тут перамалочвання сіл вермахта на доўгі час. Ён зыходзіў з таго, што сілы савецкага боку знясіленыя, і супраціўленне на Волзе мае лакальны характар.

Штурм Сталінграда вызначалася ажыццявіць у асноўным сіламі 6-й палявой арміі двума ўдарамі, нацэленымі на цэнтр горада. Адзін ўдар - з раёна пасёлка Аляксандраўка на ўсход. Другі ўдар - з раёна станцыі Садовая ў напрамку на паўночны ўсход. Гэтыя ўдары павінны былі раздзяліць фронт савецкай абароны і прывесці да падзення Сталінграда. Флангавым сілам, якія дзейнічалі на поўдзень і на паўночны захад ад горада, ставілася задача скаваць савецкія войскі, якія супраць стаялі ім.

Для ажыццяўлення гэтай аперацыі нямецкае камандаванне значна ўзмацніла свае войскі пад Сталінградам. Гэта ўзмацненне праводзілася, перш за ўсё, за кошт перакідвання войскаў з каўказскага напрамку і рэзерваў групы армій «А». Толькі з 1 па 13 верасня сюды прыбыло дзевяць дывізій і адна брыгада. У асноўным гэта былі войскі сатэлітаў Германіі - Румыніі, Італіі, Венгрыі. Іх ставілі, як правіла, на пасіўных участках фронту, вызваляючы нямецкія часці, якія пасылаліся ў Сталінград.

Да 13 верасня непасрэдна ў раёне Сталінграда на баку вермахта была значная перавага, асабліва ў танках і авіяцыі. 13 верасня 1942 года нямецка-фашысцкія войскі пачалі штурм горада. Адна групіроўка, наступаючы з раёна раз'езда Разгуляеўка, пацясніла савецкія войскі да пасёлкаў «Барыкады» і «Чырвоны Кастрычнік». Другая групіроўка авалодала станцыяй Садовая і выйшла да заходняй ўскраіны прыгарада Мініна. Баі закіпелі на вуліцах горада, пераўтвораных нямецка-фашысцкай авіяцыяй у цяжкапраходныя руіны. Калі раней, як правіла, савецкія войскі здавалі гарады без бою, то ў Сталінградзе часці вермахта чакаў непрыемны сюрпрыз: часцi Чырвонай Арміі разгарнулі лютую барацьбу за кожны дом, кожны паверх дома.

14 верасня, адбіўшы спробы 62-й арміі вярнуць страчаныя пазіцыі, нямецка-фашысцкія войскі абрынулі на баявыя парадкі арміі ўдар велізарнай сілы. Яны імкнуліся раздзяліць савецкую абарону, ізаляваць адзін ўчастак абароны ад іншага. Асабліва жорсткія баі разгарнуліся ў той дзень у раёне Мамаева кургана, на беразе Царыцы, у раёне элеватара і на заходняй ўскраіне пасёлка Верхняя Ельшанка. У другой палове дня частцям вермахта ўдалося прарвацца да Сталінграда адначасова ў некалькіх месцах: у раёне пасёлка Купарваснае, на Дар-гора, па яры ракі Царыцы і праз тэрыторыю авіягородка.

Асабліва ўпартыя баі вяліся ў раёне элеватара і вакзала Сталінград-II. З даху элеватара добра праглядалася і прастрэльвалася цэнтральная і паўднёвая частка Варашылаўскага раёна, кантраляваліся падыходы да Волгі. У гэты раён адышлі і занялі абарону абяскроўленыя падраздзяленні 42-й стралковай брыгады і некалькіх іншых частак. У выніку нападаў нямецка-фашысцкіх танкаў і мотапяхоты савецкія часткі былі адрэзаныя ад асноўных сіл 62-й арміі і працягвалі змагацца ў акружэнні. 19 верасня на дапамогу акружаным абаронцам элеватара прабіліся марскія пяхотнікі з 92-й стралковай брыгады. Каб зламаць супраціўленне савецкіх байцоў, германскае камандаванне дадаткова падцягнула ў гэты раён артылерыю і танкі. Самалёты люфтвафэ бесперапынна бамбардзіравалі будынак збожжасховішча. Не толькі элеватар ў цэлым, але і асобныя яго паверхі і сховішчы па некалькі разоў пераходзілі з рук у рукі. Гарэла збожжа, салдаты задыхаліся ад дыму і пылу. Да 22 верасня абстаноўка рэзка пагоршылася. Скончыліся боепрыпасы, вада і прадукты харчавання. Многія байцы ўпалі смерцю адважных або былі параненыя. У гэтых умовах мужны гарнізон на працягу яшчэ некалькіх гадзін працягваў весці бой з нямецкай пяхотай, якая ўварвалася ў сховішча, а ўначы выйшаў з акружэння.

Нямецка-фашысцкія войскі знаходзіліся ў 800 метрах ад каманднага пункта 62-й арміі, але самым небяспечным было тое, што яны прарываліся да цэнтральнай пераправы. Зводны атрад афіцэраў і салдат штаба арміі, сабраны з апошніх рэзерваў, пры падтрымцы некалькіх танкаў, адціснуў іх ад пераправы да вакзала.

14 верасня часткі вермахта прарвалі абарону на стыку 62-й і 64-й армій, авалодалі мястэчкам Купарваснае і выйшлі да Волгі, адціскаючы часткі 64-й арміі на поўдзень, а левы фланг 62-й арміі - да зацарыцынскай часткі горада. 62-я армія аказалася ізаляванай ад астатніх сіл фронту. Сітуацыя склалася самая крытычная - нямецка-фашысцкія войскі былі амаль у кроку ад таго, каб авалодаць Сталінградам. У Германіі быў створаны прапагандысцкі фільм, а газеты мільгалі пераможнымі загалоўкамі. Камандуючы 62-й арміі генерал-лейтэнант У.І. Чуйкоў валявым рашэннем загадаў камандзіру 10-й стралковай дывізіі войскаў НКВД палкоўніку А.А. Сараеву стрымліваць націск нямецка-фашысцкіх войскаў у раёне вакзала Сталінград-I і Мамаева кургана да падыходу палкоў 13. гвардзейскай стралковай дывізіі.

62-я армія, нягледзячы на ??ўзмацненыя атакі часцей вермахта каля вакзала, у прыгарадзе Мініна і Мамаева кургана, аказвала ім лютае супраціўленне. Воіны 13-й гвардзейскай дывізіі адкінулі нямецка-фашысцкія войскі ад раёна цэнтральнай пераправы, ачысцілі ад іх многія вуліцы і кварталы, не дапусцілі разлучэння супернікам фронту арміі ў цэнтры горада. Гвардзейцы выйшлі на чыгунку і захапілі вакзал Сталінград-I. На досвітку 16 верасня сумесна з адным з палкоў 112-й стралковай дывізіі яны авалодалі Мамаевым курганам. Менавіта ў раёне вакзала і Мамаева кургана з асабліва нарастаючым напружаннем разгортваліся баі 16 і 17 верасня.

Нямецка-фашысцкія войскі неслі вялікія страты і занялі толькі невялікую частку горада на поўнач ад ракі Царыца і таму пачалі мяняць тактыку барацьбы. Яны сталі весці яе на невялікіх участках асобнымі баявымі групамі. Для таго каб яшчэ больш узмацніць націск на савецкія войскі, у 6-й палявой арміі вермахта былі створаны штурмавыя атрады, якія ўяўляюць сабой групы з дзесяці чалавек, якія былі навучаны вядзенню вулічных баёў і былі ўзброены кулямётамі, агнямётамі і халоднай зброяй. Нямецкія салдаты называлі блізкі бой у разбураных будынках «пацучынай вайной». Для падобнага бою былі характэрныя шалёныя рукапашныя сутычкі, якіх так баялася германскае камандаванне, якое бачыла, як хутка ў гэтых выпадках сітуацыя выходзіць з-пад кантролю.

Барацьба працягвала разгортвацца з асаблівай упартасцю ў цэнтральнай частцы горада. 20 верасня нямецкая авіяцыя цалкам разбурыла вакзал Сталінград-I. Савецкія воіны занялі гаёк Камуністычны ў Прывакзальнай плошчы і тут акапаліся. Увечары з раёна Дар-гара нямецкія аўтаматчыкі прарваліся на левы бераг ракі Царыца і да пераправы праз Волгу, але былі неўзабаве выбітыя. 19 - 20 верасня для ўзмацнення войскаў 62-й арміі на правы бераг Волгі была перапраўлена 95-я стралковая дывізія пад камандаваннем палкоўніка В.А. Гарышнага.

З раніцы 21 верасня нямецка-фашысцкія войскі адлюстроўвалі контрудары войскаў 62-й арміі ў раёне пасёлкаў заводаў СМЗ, «Барыкады», «Чырвоны Кастрычнік» і войскаў 64-й арміі на поўдзень ад пасёлка Купарваснае. Адначасова яны буйнымі сіламі пачалі наступленне, прарываючыся да Волгі ў цэнтры Сталінграда, каб раз'яднаць і затым знішчыць войскі 62-й арміі. Да вечара гэтага дня перадавым атрадам вермахта ўдалося прарвацца да берага Волгі ў раён цэнтральнай прыстані, раз'яднаць фронт 62-й арміі і парушыць цэнтральную пераправу. Апынуўшыся ў неверагодна цяжкіх умовах, адрэзаныя ад асноўных сіл фронту ракой, салдаты 62-й арміі жорстка абараняліся, навязаўшы суперніку самы цяжкі выгляд бою - блізкі. У будынках ўладкоўваліся шматлікія агнявыя кропкі, у тым ліку вынесеныя і за межы дамоў. У склад гарнізонаў ўваходзілі сапёры і снайперы, акрамя кулямётаў і стралковай зброі яны ўзбройваліся лёгкімі супрацьтанкавымі прыладамі і стрэльбамі.

У канцы верасня стварылася пагроза прарыву нямецка-фашысцкіх войскаў да Волзе ў раёне плошчы 9 студзеня і млыны № 4, дзе знаходзіўся камандны пункт 42-га гвардзейскага стралковага палка 13. Гвардзейскай стралковай дывізіі. Камандзір 7-й стралковай роты гэтага палка старэйшы лейтэнант І.І. Навумаў прыняў рашэнне ператварыць у апорныя пункты 2 чатырохпавярховых дома, размешчаных паралельна на плошчы 9 студзеня, і накіраваў туды дзве групы байцоў. Першая група складалася з чатырох разведчыкащ пад камандаваннем сяржанта Я. Паўлава, другая група - ўзвод лейтэнанта Н.Е. Забалотнага захапілі гэтыя дамы і замацаваліся ў іх. Пасля гэтыя домы ўвайшлі ў гісторыю Сталінградскай бітвы як «дом Паўлава» і «дом Забалотнага». На трэція суткі на дапамогу разведчыкам Я. Паўлава прыбыло падмацаванне, і гарнізон дома павялічыўся да 24 чалавек. Гвардзейцы пры дапамозе сапёраў ўдасканалілі абарону дома, замініравалі ўсе падыходы да яго, пракапалі невялікую траншэю, па якой падтрымлівалася сувязь з камандаваннем, дастаўлялася харчаванне, боепрыпасы. Дом стаў непрыступнай крэпасцю. На працягу 58 дзён легендарны гарнізон стрымліваў яго.

З «дома Паўлава» вёў агонь па праціўніку адзін з лепшых снайпераў 13-й гвардзейскай стралковай дывізіі сяржант Анатоль Чэхаў, які знішчыў падчас вулічных баёў больш за 200 салдат і афіцэраў вермахта. Камандзір дывізіі генерал-маёр А.І. Радзімцаў прама на перадавой ўручыў дзевятнаццацігадоваму Чэхаву ордэн Чырвонага Сцяга.

У гэты перыяд абарона горада ўсё больш залежала ад своечасовага бесперабойнага падвозу ў раён баявых дзеянняў людскіх папаўненняў, ўзбраення і інш. Ва ўмовах, калі Сталінград пасля выхаду войскаў вермахта да Волгі страціў чыгуначныя камунікацыі на правым беразе, выключнае значэнне мелі волжскія пераправы. Бесперапыннасць камунікацый праз Волгу і сувязь Сталінграда з усходнім берагам ўвесь час забяспечваліся рачным грамадзянскіх флотам і судамі Волжскай ваеннай флатыліі пад камандаваннем контр-адмірала Д.Д. Рагачова.

Нямецка-фашысцкія войскі добра праглядалі раку і прылеглую да яе мясцовасць каля Сталінграда, што дазваляла ім вырабляць не толькі паветраныя налёты, але і весці абстрэл усімі відамі артылерыі і мінамётаў. Паляванне ішло за кожным суднам і нават лодкай. Нягледзячы на гэта, грамадзянскія рачнікі і ваенныя маракі паспяхова вырашалі пастаўленую перад імі задачу. У ходзе бітвы яны перавезлі на правы бераг звыш 82 тысяч салдат і афіцэраў, вялікую колькасць баявой тэхнікі, прадуктаў харчавання і іншых ваенных грузаў. Са Сталінграда на левы бераг яны эвакуіравалі каля 52 тысяч параненых воінаў і грамадзянскага насельніцтва. Караблі і бронекатэры флатыліі ўзаемадзейнічалі з сухапутнымі войскамі, падтрымліваючы іх сваім агнём, высаджваючы дэсантныя групы. Часткі марской пяхоты змагаліся на беразе, уваходзячы ў склад вайсковых злучэнняў.

Нягледзячы на правал чарговай спробы захапіць Сталінград, германскае камандаванне не пакідала сваіх задумак і па-ранейшаму спрабавала цалкам авалодаць горадам. Рыхтуючы новы генеральны штурм, яно ў кастрычніку 1942 года накіравала пад Сталінград буйныя сілы з свайго рэзерву: каля 200 тысяч салдат навучанага апалчэння, да 90 артылерыйскіх дывізіёнаў, а таксама 40 сапёрных батальёнаў, спецыяльна падрыхтаваных для штурму горада.

14 кастрычніка 1942 года А. Гітлер падпісаў аператыўны загад № 1 Галоўнага камандавання сухапутных сіл вермахта аб пераходзе да стратэгічнай абароны на ўсім савецка-германскім фронце. Хоць нямецка-фашысцкія войскі выйшлі да Волгі і паглыбіліся на Каўказ, яны не змаглі авалодаць Сталінградам, асноўнымі нафтаноснымі раёнамі Каўказа і пераваламі Галоўнага Каўказскага хрыбта. Перад фронтам 62-й арміі да 9 кастрычніка стаялі нямецка-фашысцкія сілы, па-ранейшаму пераўзыходзілі яе ў людзях, артылерыі, танках і самалётах. Войскі 62-я арміі ўтрымлівалі мяжу пасёлак Рынак, рабочы пасёлак трактарнага завода, заводы «Барыкады» і «Чырвоны Кастрычнік», паўночна-ўсходнія пахілы Мамаева кургана і вакзал Сталінград-I.

Агульная абстаноўка ў палосах 62-й і 64-й армій, несумненна, паляпшалася. Напады нямецка-фашысцкіх войскаў да зыходу першай дэкады кастрычніка былі ўжо не гэтак зруйнавальнымі, як у канцы верасня і пачатку кастрычніка. Аднак, наступіў дзень, на які германскае камандаванне прызначыла новы тэрмін для захопу Сталінграда, - 14 кастрычніка.

Раніцай 14 кастрычніка 6-я палявая армія пачала наступленне, выкарыстоўваючы больш за тысячу самалётаў 4-га паветранага флоту люфтвафэ. Засяродзіўшы на фронце каля 4 км 3 пяхотныя і дзве танкавыя дывізіі, германскае камандаванне кінула іх у наступленне, наносячы галоўны ўдар у агульным кірунку на трактарны завод і завод «Барыкады».

Да 20 кастрычніка ў руках нямецка-фашысцкіх войскаў знаходзіліся Мамаеў курган і вышыня 107,5, выхады да Волгі ў раёне Сталінградскага трактарнага завода і ў раёне вусця ракі Царыца, фронт 62-й арміі быў другі раз быў раз'яднаны. Тэрыторыя, якую займалі часці 62-й арміі, прастрэльвалася артылерыяй вермахта, а месцамі кулямётным і аўтаматным агнём. Часткі 62-й арміі вялі цяжкія вулічныя баі, якія часта пераходзілі ў рукапашныя сутычкі. І ўсё ж становішча істотна змянілася. Самыя крытычныя дні барацьбы засталіся ззаду. 14 - 18 кастрычніка войскі 6-й палявой арміі вермахта, якія штурмавалі горад, былі канчаткова выматаныя. Сіла іх ўдару, іх энергія наступлення пачалі паступова згасаць. Аднак, многія вуліцы і цэлыя кварталы горада паступова пераходзілі ў іх рукі. Нямецка-фашысцкім войскам здавалася, што зыход бітвы павольна, але няўхільна схіляўся ў іх карысць. Але рэчаіснасць паказала іншае.

Нягледзячы на вялікую перавагу савецкіх дывізій ў людзях, агнявых сродках, танках, авіяцыі, задача, пастаўленая Стаўкай ВГК, не была выкананая часцямі 66-й арміі. Да 26 кастрычніка на асобных участках часці прасунуліся да 3 км і, заняўшы 3 - 5 ліній нямецкай абароны, прыпынілі наступленне, атрымаўшы вялікія страты ў асабістым складзе (да 4 - 5 тысяч кожная дывізія).

Контрнаступленне савецкіх войскаў

Ідэя пераходу ў контрнаступленне паўстала яшчэ падчас разлютаваных абарончых баёў. У агульных рысах контуры плана былі вызначаны ў верасні 1942 года. 12 верасня ў гутарцы са Сталінам генералы Жукаў і Васілеўскі абмовіліся аб магчымасці новага падыходу ў вырашэнні сітуацыі на сталінградскім напрамку. Сталін загадаў далажыць, і на наступны дзень генералы паведамілі аб агульных ідэях контрнаступлення. Да канца верасня ў Генеральным штабе Чырвонай Арміі і Стаўцы ВГК старанна распрацоўваліся асноўныя палажэнні аперацыі. У выніку наступнай сумеснай працы з камандаваннем Сталінградскага, Данскога і Паўднёва-Заходняга франтоў у кастрычніку 1942 года быў распрацаваны канчатковы варыянт плана аперацыі па разгрому нямецка-фашысцкіх войскаў на Волзе, умоўна названы «Уран».

Савецкім войскам трэба было прарваць абарону вермахта, разграміць яго войска на поўдзень ад Серафімовіча, а таксама на захад ад Сарпінскіх азёр, і затым, наступаючы па сумежных напрамках, выйсці ў раён населеных пунктаў Калач - Савецкі, акружыць і знішчыць у міжрэччы Дона і Волгі ўдарную групоўку нямецка-фашысцкіх войскаў . На правядзенне аперацыі адводзілася 3 - 4 дні.

Удары наносіліся там, дзе абарона суперніка была найбольш ўразлівай. Сталінград, як велізарная варонка, уцягваў у сябе асноўныя сілы нямецка-фашысцкай групы армій «Б». Сюды былі перакінутыя ўсе баяздольныя нямецкія часці, у той час як абарону флангаў фронту, які небяспечна звужаўся, пакінулі на слабаўзброеныя і неахвотна ваяваўшыя войскі саюзнікаў Германіі - румынаў, італьянцаў, венграў.

Па ўдакладненаму плану аперацыі Паўднёва-Заходні і Данскі франты павінны былі перайсці ў наступленне 19 лістапада, а Сталінградскі - 20 лістапада. Вызначаючы гэтыя тэрміны, савецкае камандаванне зыходзіла з таго, што да гэтага часу падрыхтоўка ў асноўным скончыцца, прычым на напрамках галоўных удараў будзе створана вырашальная перавага ў сілах. Улічвалася таксама і тое, што нямецка-фашысцкія войскі яшчэ не паспелі пасля правалу наступлення цалкам перайсці да абароны і змяніць пабудову сваіх войскаў. У самым Сталінградзе іх буйныя сілы працягвалі весці безнадзейныя наступальныя баі.

У сувязі з вялікім размахам контрнаступлення і ўдзелам у ім буйных мас войскаў і баявой тэхнікі, выключна важнае значэнне надавалася арганізацыі выразнага ўзаемадзеяння, чаго так не хапала савецкім войскам на абарончым этапе бітвы. Пад кіраўніцтвам прадстаўнікоў Стаўкі ВГК на франтах і войсках была праведзена ў гэтым напрамку велізарная праца. На картах, макетах мясцовасці і непасрэдна на самой мясцовасці ўразумеліся мэты аперацыі, ўзгадняліся намаганні франтоў і армій, стралковых войскаў, артылерыі, танкаў і авіяцыі пры прарыве абароны, развіцці наступлення ў глыбіні, забеспячэння ўсіх частак матэрыяльна-тэхнічнымі сродкамі і г.д.

Цэнтральнай праблемай камандавання, штабоў і войскаў было забеспячэнне таемнасці падрыхтоўкі наступлення. Каб ўвесці ў зман праціўніка і дасягнуць раптоўнасці, праводзіўся цэлы комплекс дэзінфармацыйных і маскіровачных мерапрыемстваў. Стаўка ВГК накіроўвала на франты Сталінградскага напрамку незашыфраваныя дырэктывы, якія прадпісвалі спыніць усе прыватныя наступальныя аперацыі і перайсці да жорсткай абароны. Разлік быў зроблены на тое, што гэта дойдзе да германскай разведкі.

Савецкае Вярхоўнае Галоўнакамандаванне абмяжоўвала рэзервы 62-й арміі, ствараючы для германскага камандавання ілюзію «апошняга вырашальнага ўдару». Баі на Каўказе і ў Сталінградзе перамалола без таго абмежаваныя нямецкія рэзервы, з-за чаго А. Гітлер у сярэдзіне кастрычніка загадаў перайсці да абароны на ўсіх участках Усходняга фронту, акрамя Сталінграда. Усе перакіданні і перадыслакацыі войскаў пры падрыхтоўцы аперацыі «Уран» вырабляліся ноччу, а важныя паведамленні шыфраваліся або перадаваліся ў вуснай форме. Мэта мерапрыемстваў савецкага камандавання была дасягнутая. Яму ўдалося схаваць не толькі моц і напрамкі рыхтаваных удараў, але і час пераходу ў контрнаступленне.

. Асаблівая ўвага ў працэсе падрыхтоўкі да контрнаступленне надавалася накапленню танкавых і механізаваных войскаў. Усяго да пачатку контрнаступлення было засяроджана 4 танкавых, 3 механізаваных корпуса і іншыя танкавыя часці, у агульнай складанасці якія мелі ў сваім складзе каля 900 танкаў - 60% усіх танкавых і механізаваных злучэнняў, якія знаходзіліся на савецка-германскім фронце. Гэтак жа значна была ўзмоцнена артылерыя. У войсках налічвалася больш за 13,5 тысяч гармат і мінамётаў. Савецкае камандаванне рабіла стаўку на стварэнне двайной і трайной перавагі сіл на напрамках галоўных удараў. Напрыклад, 21-я армія, якая дзейнічала ў складзе ўдарнай групоўкі Паўднёва-Заходняга фронту, мела перавагу над праціўнікам у людзях - на ўсім фронце наступу ў 1,4 разы, а на галоўным кірунку - у 3 разы, у артылерыі, адпаведна, у 2 , 4 і 4,6 раза.

У 8 гадзін 05 хвілін пачалася артылерыйская падрыхтоўка. 7000 гармат і мінамётаў на працягу 55 хвілін шквальным агнём руйнавалі абарону праціўніка. Затым у наступленне пайшлі пяхота і танкі, падтрыманыя з паветра авіяцыяй. Нямецка-фашысцкія часці ўпарта супраціўляліся. Галоўны ўдар наносілі войскі 65-й арміі ва ўзаемадзеянні сумежных флангаў 21-й і 24-й армій па «марынаўскаму выступу". Для яго ліквідацыі спатрэбілася тры дні, і 12 студзеня войскі 65-й і 21-й армій выйшлі на заходні бераг ракі Рассошка і ў раён населенага пункта Карпаўка.

Пасля першага этапу аперацыі савецкія войскі адразу ж пачалі другі - расчляненне нямецка-фашысцкай групоўкі. Галоўны ўдар К.К. Ракасоўскі пераносіць на плечы 21-й арміі, якая сваім левым флангам павінна была наступаць у напрамку станцыі Варапанава, а 65-я пры падтрымцы 24-й арміі - на хутар Нова-Аляксеўскі. 57-я і 64-я арміі забяспечвала наступленне галоўнай ударнай групоўкі з поўдня.

У ноч на 15 студзеня часці 65-й арміі захапілі аэрадром у раёне пасёлка Пітомнік, а на наступную раніцу да іх падаспелі часткі 24-й арміі. Страта аэрадрома канчаткова асуджала нямецкіх і румынскіх салдат на гібель ад кулі ці ад голаду.

Аперацыя «Кальцо» паспяхова завяршылася, і савецкае камандаванне вырашыла скончыць ліквідацыю акружанага суперніка агульным штурмам па ўсім фронце. 21-я армія наносіла галоўны ўдар на пасёлкі Гумрак і Чырвоны Кастрычнік, рассякаючы нямецка-фашысцкія войскі на дзве часткі. Войскі правага фланга 65-й арміі, узаемадзейнічаючы з часткамі 21-й арміі, наносілі ўдар у напрамку населенага пункта Аляксандраўка, паўночная ўскраіна пасёлка Чырвоны Кастрычнік. 24-я армія наступала з захаду. У паўночна-ўсходняй частцы раёна асяроддзя павінны былі наступаць 62-я і 66-я арміі.

20 студзеня Ф. Паўлюс яшчэ раз звярнуўся да вышэйшага камандавання з просьбай "аб свабодзе дзеянняў», што хутчэй за мела на ўвазе спыненне супраціўлення, чым прарыў з акружэння. У адказ было атрымана катэгарычнае: «Капітуляцыя выключаная». Але бессэнсоўнасць супраціўлення станавілася ўсё больш відавочнай і для афіцэраў, і для салдат.

Вывад

контрнаступленне савецкі войска фашысцкі

Перамога савецкіх войскаў пад Сталінградам мела вялікае ваенна-палітычнае значэнне. Яе непасрэдным вынікам з'явіўся разгром савецкімі войскамі пяці армій суперніка: 6-й палявой і 4-й танкавай нямецкіх, 3-й і 4-й румынскіх, 8-й італьянскай. Нямецка-фашысцкія войскі страцілі цалкам 32 дывізіі і 3 брыгады, а 16 іх дывізіям было нанесена сур'ёзнае паражэнне.

Усяго за час бітвы, якая доўжылася ў агульнай складанасці шэсць з паловай месяцаў, арміі дзяржаў фашысцкага блока страцілі больш за чвэрць усіх сіл, якія дзейнічалі ў той час на савецка-германскім фронце. Іх агульныя страты забітымі, параненымі, палоннымі і зніклымі без вестак склалі больш за 800 тысяч салдат і афіцэраў. Гісторыя войнаў яшчэ не ведала прыкладу, каб гэтак шматлікая групіроўка войскаў, абсталяваная найноўшай ваеннай тэхнікай, была цалкам акружаная і ліквідаваная. На Волзе знайшлі свой канец адборныя войскі нацысцкай Германіі. Наступальныя магчымасці вермахта сталі яшчэ больш абмежаванымі. За два з паловай месяца наступлення савецкіх войскаў германская армія страціла ўсе, што яна захапіла коштам каласальных ахвяраў за пяць месяцаў.

Перамога пад Сталінградам прадэманстравала ўзрослую моц Чырвонай Арміі і ваеннае мастацтва савецкіх военачальнікаў. У Сталінградскай бітве Чырвоная Армія ўпершыню ажыццявіла наступальную аперацыю групы франтоў па асяродку і знішчэнню буйной групіроўкі праціўніка. Аднак перамога была дасягнута дарагой цаной. Савецкія войскі страцілі больш за 1,1 мільёна чалавек.

Чырвоная Армія, захапіўшы пасля Сталінградскай бітвы стратэгічную ініцыятыву, працягвала ўтрымліваць яе да канца вайны. Разграміўшы суперніка ў міжрэчча Дона і Волгі, савецкія войскі перайшлі ў агульнае наступленне на велізарным фронце ад Ленінграда да перадгор'яў Каўказа. Стварыліся спрыяльныя ўмовы для масавага выгнання нямецка-фашысцкіх акупантаў за межы СССР.

Разам з разгромленымі пяццю войскамі германскае кіраўніцтва назаўжды страціла надзею на перамогу над Савецкім Саюзам. «Магчымасць заканчэння вайны на Усходзе з дапамогай наступлення больш не існуе», - заявіў А. Гітлер на нарадзе вышэйшага каманднага складу вермахта 1 лютага 1943 года.

Перамога, здабытая Чырвонай Арміяй пад Сталінградам, змяніла ход ўзброенай барацьбы не толькі на савецка-германскім фронце, але і на іншых франтах другой сусветнай вайны. Германская ваенная машына атрымала зруйнавальны ўдар, які ў вялікай меры падарваў яе баяздольнасць. Усё гэта стварыла спрыяльныя ўмовы для паспяховых дзеянняў амерыкана-англійскіх войскаў супраць Германіі і яе саюзнікаў.Такім чынам, контрнаступленне савецкіх войскаў пад Сталінградам паклала пачатак новаму перыяду ў ходзе Вялікай Айчыннай вайны і ўсёй другой сусветнай вайны - перыяду карэннага пералому. Пасля бітвы ў міжрэччы Дона і Волгі вайна доўжылася яшчэ больш за два гады. Але ход падзей ужо быў вызначаны. Наступныя бітвы давяршылі разгром нацысцкай Германіі.

Размещено на Allbest.ru