Паліцыя ўсюды падтрымлівала вуніятаў.М. Камінскі, былы сьвятар Ятвескай царквы, пазбаўлены сану, прыбыў у Скідэль у 1926 г. Папярэдня былі апублікаваныя паведамленьні парасейску, што на плошчы адбудзецца багаслужэньне. У той час адбывалася літургія ў царкве, каля якой і распачаў абедніцу вуніят Камінскі, пад аховай паліцыі. Падыйшлі зацікаўленыя і пачалі спрэчку аб веры, якіх паліцэйскі адганяў. Калі з царквы вышаў крэсны ход, то а. Камінскі пакінуў сваё мейсца на плошчы і стол і скрыўся.

Але, калі праваслаўны сьв. Федаровіч распачаў багаслужэньні ў Рагачах, то Бельскі паветавы стараста паведаміў яго, што багаслужэньні ў Рагачах ня могуць адбывацца, бо там няма штатнага прыходу і стараста "ўважае за легапае выезд сьвятара з павету".

У 1926 г. сьв. Ціхоўскі перайшоў у вунію і быў настаяцелям прыходу ўсходняга абраду ў Кастамалотах на Падляшшы. У наступным годзе ён напісаў ліст да міністра веравызнаньняў, у якім гаварыў: "3а пару майго прабываньня ў вуніі я прыгледзіўся да мэтадаў наварачваньня праваслаўных у вунію і прышоў да выснаву, што гэта не хрысьціянскі спосаб, таму што ён ня толькі не вядзе да якой небудзь веры, але наадварот, дэмаралізуе народ, адпіхаючы яго ад усякай веры і кідае гэты няшчасны праваслаўны народ у абняцьці анархіі ды бальшавізму. ні ў аднэй вёсцы на Падляшшы няма вуніятаў"

і там лепш належыць адчыніць праваслаўныя цэрквы. Тады-ж гэты малады і шчыры сьвятар вярнуўся ў праваслаўную царкву.

У вёсцы Курашава, Бельскага павету, з 1900 г. існаваў праваслаўны прыход, аднак па вайне прыходу не ўдалося адчыніць, і вернікі былі залічаны да суседняга прыходу. У 1924 г. разышліся чуткі, што каталіцкі біскуп Пшэзьдзецкі прызначае і праваслаўных сьвятароў. Зьвярнуліся да яго з прозьбай курашаўцы і атрымалі сьвятароў усходняга абраду, якія не ўспаміналі аб каталіцтве. У 1926 г. праваслаўны япіскап аб'яжджаў епархію і завітаў у Курашава; тады усё выясьнілася для праваслаўных і яны прасілі аб далучэньні іх да праваслаўя. У 1927 г. адбылося ўрачыстае далучэньне, але пры ўсходнім абрадзе засталося некалькі семьяў і ўзьнікла спрэчка за царкву. Вуніяты не аддавалі царквы і ў 1932 г. курашаўцы сілай занялі царкву і зрабілі супраціў уладам. Сьвятар К. Ржэцкі ды 24 прыхаджаніны былі аддадзеныя пад суд. Суд адбываўся 12 траўня ў Белаве-жы. Сьвятар усходняга абраду, праваслаўны рэнэгат, зрабіў цяжкае ўражаньне нават на палякоў судзьдзяў. Да абвінавачаных была застасаваная амністыя і справа ў судзе была спыненая.

Ватыканскія дзейнікі стараліся наварочваць праваслаўных беларусаў на т. зв. "усходні абрад" каталіцкай царквы. Прыняцьце ўсходняга абраду палягала на прызнаньні рымскага папы галавой царквы, а ўсё іншае мела заставацца надалей па праваслаўнаму абраду, без ніякіх зьменаў. Такі захад застасаваў Ватыкан таму, што ведаў аб вялікай любові праваслаўных да сваіх старых царкоўных абрадаў. Аднак, праваслаўныя не хацелі ісьці ў хітра расстаўляныя Ватыканам невады. Там-жа, дзе яны траплялі, доўга не маглі ўтрымацца. Беларускі дух быў не па мысьлі польскай палітыкі, якая пры падтрымцы Ватыкану выганяла ягоных носьбітаў з бацькаўшчыны. Так, ужо ў 1923 г. Віленскі біскуп Г. Матулевіч арганізаваў у Друі, над Дзьвіной, мужчынскі манастыр Марыянаў такога абраду. Гэтыя манахі нічым не адрозьніваліся вонкава ад праваслаўных манахаў. Самі беларускія манахі ўтрымлівалі беларускі нацыянальны дух у сваім асяродзьдзі, што не адказвала полёнізацыйным патрэбам польскага ўраду. Таму ўсе манахі былі ў 1938 г. адсюль гвалтам "камандыраваныя" для дзейнасьці ў далёкія іншыя краіны, бо адмовіліся выехаць добраахвотна. Выдатнейшы з іх, а. Фабіян Абрантовіч з групай, быў высланы для місыйнай працы ў Харбін, на ўсходзе Азыі.

Належыць адцеміць, што ў гэту пару існавала асобнасьць мэтаў і некаторы разнабой у тактыцы паміж Ватыканам і польскімі палітычнымі дзейнікамі, пры праводжаньні імі вуніі, ды наагул у дачыненьні да праваслаўнай царквы. Ватыкан уважаў Польшчу за апорны пункт для сваей экспансыі на Расею. Палякі жадалі такіх мерапрыемстваў адносна праваслаўных у Польшчы, якія будуць у інтарэсах польскай дзяржаўнасьці і зусім не хацелі зачэпак з небясьпечным савецкім суседам, ці - разбудовы вуніі ў духу нацыянальных мяншыняў. Аднак, пры полёнізацыі і каталізацыі беларусаў у Польшчы, Ватыкан і польскія кіруючыя дзейнікі лёгка знаходзілі супольную мову.

Польска-каталіцкія дзейнікі таксама праводзілі акцыю наварачваньня праваслаўных беларусаў непасрэдна ў каталіцтва. Пры гэтым былі скарыстоўваныя розныя формы націску на праваслаўных. Праваслаўных ня прымалі на ніякую ўрадавую, самаўрадавую працу, а нават звычайнымі лясьнікамі. У вышэйшыя школы быў уведзены неафіцый-на "нумэрус кляўзус" - устаноўка прыйманьня толькі невялікай колькасьці студэнтаў некаталікоў і з нацыянальных мяншыняў Польшчы. Дзяржаўныя школы кадэтаў, вайсковага і гандлёвага мараплаўства - зусім ня прымалі студэнтаў некаталікоў. Польскія дзейнікі, дараджалі праваслаўным прыймаць каталіцтва і пасьля гэтага рабілася адумысловая пратэкцыя для прыняцьця нованаверненага на драбнейшую працу. Такая акцыя праводзілася па ўсей Заходняй Беларусі. У мястэчку Красным, каля Маладэчна, такую дзейнасьць праводзіў мясцовы прэлат, які на працягу 20 год такім чынам навярнуў на каталіцтва каля 20 праваслаўных.

Не маючы посьпехаў з наварачваньнем праваслаўных беларусаў у вуніяцтва, ува ўсходні абрад і ў каталіцтва, ватыканска-польская палітыка застасавала адумысловы захад. Рымска-каталіцкі япіскапат стаў засыпаць цывільныя суды заявамі з дамаганьнем адданьня яму праваслаўных цэркваў з маемасьцяй, якія калісь былі адабраныя ад праваслаўных для вуніятаў, а пазьней адабраныя расейскім урадам для праваслаўнай царквы разам з наверненымі на праваслаўе вуніятамі. У канцы жніўня 1929 г. было пададзена заяваў аб "рэвіндыкацыі" па епархіях: у Віленскай - 71, у Палескай - 248, у Го-радзенскай - 159; пры гэтым, у Палескай епархіі на 320 асноўных і прыпісных прыходаў каталікі дамагаліся адабраньня 248, а ў Горадзенскай - на 174 прыходы каталікі дамагаліся адабраньня 159. Пазьней агулам было налічана 724 судовыя дамаганьні палякоў па ўсей Заходняй Беларусі ды Ўкраіне. Характэрна, што жадалася адабраць ад праваслаўных цэрквы ў 65 мейсцах, у якіх ня было ані аднаго каталіка, - у 73 мейсцах, у якіх было ня больш за 3 каталікоў, - у 76 мейсцах, у якіх было ня больш 20 каталікоў.

Папскі нунцы ў Варшаве, Мармаджы, адчынена выступіў з падтрымкай гэтай акцыі адбіраньня цэркваў. Аднак, прымаючы пад увагу магчымасьць дзяржаўнага закалоту, Найвышэйшы Суд, дня 22 кастрычніка 1933 г., адхіліў рэвіндыкацыю судовым шляхам, сьцьвярджаючы кампэтэнтнасьць у паасобных выпадках для адміністрацыйных уладаў, згодна з пастановай Гэнэральнага Камісара з 1919 г., датычна каталіцкіх касьцёлаў.

У Заходняй Беларусі пражывала значная колькасьць беларусоў каталікоў. Польскі ўрад і кіраўніцтва каталіцкай царквы ўважалі іх за палякоў. Але нацыянальная беларуская сьведамасьць сярод беларусоў каталікоў у паасобных мясцовасьцях выклікала канфлікты з палякамі.

Беларуская нацыянальная дзейнасьць сярод беларусоў каталікоў пачала выяўляцца каля 1825 г., калі ў Полацку і некаторых гарадох Віцебшчыны каталіцкія духаўнікі пачалі пропаведзі пабеларуску. Дзесяць год пазьней, з апрабатай Віленскага біскупа Клёнгевіча, быў выданы ў Вільні каталіцкі катэхізыс пабеларуску. Ад 1860 г. да 1872 г. зьявілася некалькі выданьняў друкам каталіцкіх пропаведзяў пабеларуску. Належыць адцеміць, што ў пару паўстаньня 1863 г., як расейцы, так і палякі праводзілі акцыю за здабыцьцё беларусаў, таму ўжываньне беларускай мовы ў гэту пару, як і пазьней, ня ў кожным вьшадку было спрычынена нацыянальнымі беларускімі матывамі. Вышэйшыя грамадзкія пласты на Беларусі былі тады польска-каталіцкія, а каталіцкая царква хацела наблізіць каталіцтва да народных гушчаў, абходзячы нацыянальна польскі і сацыяльна панскі элемэнты, аддзяляючыя каталіцтва ад беларускага народу.

3 пачаткам 20-га стагодзьдзя зьяўляецца шэраг нацыянальна сьведамых беларускіх каталіцкіх сьвятароў, як: Лісоўскі, Будзька, Астрамовіч, Абрантовіч, якія змагаліся за беларускую мову ў каталіцкай царкве. Пазьней даходзяць маладзейшыя сьвятары, як: Хвеська, В. Гадлеўскі, А. Станкевіч, Цікота, Рэшаць, Шутовіч і Стэповіч. Яны арганізавалі выдаваньне катэхізысаў і іншай духоўнай літаратуры пабеларуску. У 1913 г. пачала выходзіць першая каталіцкая газэта пабеларуску: "Беларус", рэдагаваная каталіцкім сьвятаром усходняга абраду Б. Папочкай. У 1917 г. пачала выходзіць у Петраградзе пабеларуску каталіцкая газэта "Крыніца", выдаваная сьвятаром Л. Хвеськай. Пазьней рэдакцыя гэтай газэты была перанесена ў Менск, а далей - у Вільню, гдзе пад назовам "Беларуская Крыніца" яна выходзіла, як орган Беларускай Хрысьціянска-Дэмакратычнай партыі.

Па зьнішчэньні царскага ладу ў Расеі, адбыліся вялікія зьезды беларускага каталіцкага духавенства: у 1917 г. у Менску, у 1918 г. у Баранавічах і ў 1921 г. у Вільні. Асноўнымі пастулятамі гэтых зьездаў былі дамаганьні аднолькавага права для беларускай мовы ў школе і каталіцкай царкве на Беларусі. Шматлікія каталіцкія прыходы пачалі слаць пэтыцыі Віленскаму біскупу з дамаганьнем пропаведзі пабеларуску. Віленскі біскуп, барон Ропп, прыняў іх пад увагу і ў 1917 г. выдаў распараджэньне, каб у беларускіх прыходах, незалежна ад польскіх пропаведзяў, адбываліся пропаведзі і пабеларуску. У больш за 50 прыходаў распачаліся пропаведзі пабеларуску. Гэтаму руху сярод беларусаў спрыяў біскуп Матулевіч, які быў літоўскага паходжаньня. Па канчатковай акупацыі Заходняй Беларусі праз Польшчу, абставіны поўнасьцю зьмяніліся. У 1924 г. быў заключаны канкардат паміж польскім урадам і Ватыканам. Гэты канкардат ператвараў каталіцкую царкву ў Заходняй Беларусі ў прыладу полёнізацыйнай палітыкі. Артыкул XI канкардату абумоўліваў прызначэньне біскупаў у Польшчы праз Ватыкан згодай польскага прэзыдэнта, які меў права супроцьставіцца прызначэньню кандыдатаў дзеля палітычных матываў. Такім чынам выключалася магчымасьць, каб беларус мог быць прызначаны біскупам на Беларусі. У хуткім часе Віленскі біскуп Матулевіч, які праводзіў нацыянальна бесстароньнюю палітыку, быў змушаны пакінуць займанае становішча. На Віленскае біскупства быў прызначаны арцыбіскуп Р. Яблжыкоўскі, польскі шавіністы, які варожа ставіўся да беларускага нацыянальна-га пытаньня.

Артыкул XIX канкардату ўзлажыў абовязак на біскупаў, перад прызначэньнем ксяндза на прыход, атрымаць паведамленьне адпаведнага польска міністра адносна палітычнай бясьпекі для дзяржавы з прызначэньнем дадзенага духаўніка. Польскія міністры заўсёды ўважалі за небясьпечнае для дзяржавы прызначэньне беларусаў на становішчы ў касьцёлах і такім чынам не дапушчалі беларускіх Ксяндзоў да беларускіх вернікаў.

Артыкул ХХІІІ канкардату зрабіў залежным ад дазволу біскупскай нарады ўжываньне нелацінскіх моваў у касьцёле. Дазвол на ўжываньне беларускай мовы фактычна не даваўся.

Старшыня "Саюзу Нацыянальнага і Дзяржаўнага Вызваленьня Беларусі", былы старшыня Рады Міністраў БНР, В. Ластоўскі, дня 7 красавіка 1925 г. перадаў на рукі кардынала Гаспары ў Рыме пратэст супроць заключанага канкардату паміж Ватыканам і польскім урадам, сьцьвярджаючы, што каталіцкая царква ў Заходняй Беларусі зьяўляецца польскай палітычнай агэнтурай, што польскія біскупы не павінны вырашаць таго, якая мова павінна быць на Беларусі пры навучаньні рэлігіі і ў дадатковых багаслужэньнях.

На абшары ўсяго Віленскага біскупства пропаведзі пабеларуску былі толькі ў некалькіх касьцёлах, як: сьв. Мікалая ў Вільні, у вуніяцкіх - у Альбэртыне і Сенькавічах, і адзін раз у год у капліцы ўсходняга абраду ў Малькаўшчыне, Друйскай воласьці. У Пінскім біскупстве дадатковыя пропаведзі пабеларуску былі ў некалькіх вуніяцкіх цэрквах, як напр. у Альпенах. Біскупы палякі: Віленскі Яблжыкоўскі і Пінскі Букраба, ігнаравалі беларускім народам і змагаліся супроць беларусізацыі каталіцкага рэлігійнага жыцьця. Абодва яны, пры займаньні біскупстваў, не адчыталі папскай буллы пабеларуску, падкрэсьліўшы такім чынам, што для іх беларускі народ ня існуе.

Прадстаўнікі Беларускай Хрысьціянскай Дэмакратыі, дня 12 лістапада 1926 г., наведалі Віленскага арцыбіскупа Яблжыкоўскага і даручылі яму мэмарыял у справе ненармальных дачыненьняў у рэлігійным жыцьці беларусоў каталікоў. Галоўныя пастуляты мэмарыялу былі наступныя:

1) неадкладнае ўвядзеньне ў Віленскай Каталіцкай Духоўнай Сэмінарыі навучаньня беларускай мовы і літаратуры, гісторыі і гэаграфіі Беларусі;

2) прызначэньне беларусом каталіком у Вільні аднаго з касьцёлаў для іх вылучнага ўжытку;

3) дапушчэньне ўжываньня беларускай мовы на роўні з мовамі польскай і лацінскай пры ўрадавых зносінах з духоўнымі ўладамі;

4) выданьне загаду, каб у прыходах з беларускім насельніцтвам пропаведзі і наагул т. зв. дадатковыя багаслужэньні былі пабеларуску;

5) выданьне загаду, каб сьвятароў беларускай нацыянальнасьці прызначалася не да польскіх, а да беларускіх прыходаў; тых, каго зараз прызначана да польскіх прыходаў, каб вернена да беларускіх.

Арцыбіскуп, адказваючы на мэмарыял, стаў на чыста нацыяналістычны польскі пункт гледжаньня і заявіў, што ён, як паляк, ня выканае ані аднаго з вышэйшых пажаданьняў прадстаўнікоў беларусоў каталікоў.

Каталіцкія духоўныя сэмінарыі ў Вільні і Пінску былі палянізатарскімі ўстановамі, нават без навучаньня беларускай мовы.

Ад 9 да 10 лістапада 1926 г. у Вільні адбылася канфэрэнцыя польскіх біскупаў, прысьвечаная справе вуніі з праваслаўнай царквой. У гэтай канфэрэнцыі, паміж іншымі, прымаў удзел настаяцель каталіцкага манастыра ўсходняга абраду, беларус кс. Цікота. Ён уважаў за свой абавязак зьвярнуць увагу біскупаў на неабходнасьць ужываньня беларускай мовы пры працы сярод беларускіх вернікаў. У адказ на гэта Віленскі арцыбіскуп з кпінамі парадзіў кс. Цікоце - лепш пераехаць да бальшавікоў.

11 красавіка 1927 г. Віленскі арцыбіскуп забараніў кс.А. Станкевічу, ведамаму нацыянальнаму дзеячу, супрацоўнічаць у газэце „Бе-ларуская Крыніца", матывуючы, што гэта газэта, апроч хрысьціянскіх заданьняў, займаецца сьвецкімі беларускімі справамі. Аднак, беларусы каталікі ходаліся з уціскам сваіх духоўных уладаў. Ад 1928 г. кс.А. Станкевіч выдаваў у Вільні пабеларуску газэту „Хрысьціянская Думка". Выдавецтва „Крыніца" выпусьціла некалькі публікацыяў і брашураў каталіцкага рэлігійнага зьместу пабеларуску.

Дня 26 чэрвеня 1925 г. паслы беларускага клюбу падалі інтэрпэляцыю Міністру Нутраных Спраў у справе ўмешваньня паліцыі са зброяй у рэлігійныя дачыненьні ў Жойдзішках, Сьвянцянскага павету. Беларусы каталікі дамагаліся там, каб у іх бывалі дзьве пропаведзі: адна пабеларуску, а другая папольску. Гэта не адказвала польскай асыміляцыйнай палітыцы. Мясцовыя палякі ўрадоўцы, польская паліцыя і жменька апалячанай шляхты, - узьнялі акцыю пратэсту супроць беларускіх пропаведзяў. Дзеля высьвятленьня гэтай справы была вызначана адумысловая камісыя з ксяндзоў палякоў, якая пастанавіла зрабіць галасаваньне прыхаджанаў адносна таго, якой яны хочуць мовы ў пропаведзі.3 гэтай мэтай, 26 красавіка 1925 г., успомненая камісыя загадала, каб прыхаджане, якія хочуць пропаведзяў пабеларуску, па багаслужэньні выходзячы з касьцёлу станавіліся на могільніку каля званьніцы, а палякі - на другім баку могільніку. У выніку камісыя пабачыла, што па беларускім баку быў натоўп у некалькі тысяч асоб, а па польскім баку - урадоўц, асаднікі, пшікі і жменька шляхты, агулам ледзь 1 працэнт беларускага насельніцтва. Тады палякі ксяндзы, пры дапамозе асаднікаў і крыкуноў са шляхты, стараліся падзяліць беларускі натоўп на дзьве часткі, далучаючы палавіну да палякоў. Калі гэта ня ўда-лося, то на могільнік прыбыла збройная паліцыя з кулямётам, па-гражаючы зброяй для „усьмірэньня" непаслухмяных беларусаў.

Кс. Шутовіч навучаў рэлігію ў народных школах у вёсках: Ёды, Брадзенічы, Сьнягі, Густата, Шаўляны, Цяцерская і Баравыя - у Дзісьненскім павеце, згодна з просьбамі бацькоў пабеларуску. Польскі школьны інспэктар забараніў яму вучыць рэлігію пабеларуску. Паслы беларускага клюбу дня 17 сакавіка 1925 г. падалі інтэрпэляцыю да Міністра Рэлігійных Вызнаньняў і Публічнай Асьветы, у якой запытвалі:

1) на якой падставе школьны інспэктар забараняе вучыць рэлігію пабеларуску? 2) Ці ён мае намер навучыць школьных інспэктароў, што рэлігія павінна навучацца ў школах згодна з жаданьнем бацькоў вучняў у роднай іх мове?

Націск польскага ураду і каталіцкага кліру на беларусоў каталікоў узмацняўся. Кс.В. Гадлеўскі за беларускую дзейнасьць на рэлігійнай ніве быў пасаджаны ў турму. Беларуская мова была скасаваная біскупамі палякамі ў тых нямногіх прыходах, гдзе яна была раней: у Жойдзішках, Брадзенічах, Друі, Задарожжы, а ксяндзоў беларусоў высялілі ў небеларускія прыходы, як: Рэшаця, Шутовіча, Семашкевіча, Кулака, Чарняўскага, Левоша і інш. - па Віленскаму біскупству. Пінскі біскуп Букраба перавёў беларускіх ксяндзоў: Татарыновіча, Дулінца, Бакіноўскага і інш. у польскія прыходы, выкараняў беларускасьць з духоўнай сэмінарыі ў Пінску, гдзе яе часткова дапусьціў яго папярэднік арцыбіскуп Лазінскі. Нарэшце беларускасьць была цалком выгнаная з каталіцкага царкоўнага жыцьця на ўсім абшары Заходняй Беларусі.

3 бегам часу палякі ўзмацнялі палітычны тэррор супроць беларусоў. Шляхам масавых арыштаў, турмаў, дэпартацыяў у канцэнтрацыйны лягер у Бярозе Картускай, патайных і яўных забойстваў паліцыяй і войскамі КОПу, - палякі вынішчалі нацыянальны актыў краю. Паводля цьверджаньня Чэрніхава, адваката па палітычных судовых справах, у Віленскім апэляцыйным судзе ад 1922 г. да 1930 г. было зарэгістравана каля 54,000 палітычных судовых спраў беларусаў. Зразумела, што да апэляцыйнага суду даходзіла толькі частка спраў. Нарэшце палякі разграмілі і забаранілі ўсе беларускія палітычныя партыі, усе грамадзкія, культурныя і эканамічныя арганізацыі, выдавецтва і прэсу. Беларусы былі пазбаўлены прадстаўніцтва ў сойме і сэнаце. Усе беларускія пачаткавыя і сярэднія школы былі зачыненыя. Беларусаў ня прымалі на ніякую ўрадавую і самаўрадавую працу. Нават работнікаў беларусаў прымалі на працу тады, калі былі задаволены патрэбы работнікаў палякоў. Беларусам забаранялася адміністрацыйнымі ўладамі купляць зямлю на сваей бацькаўшчыне, а нават атрымліваць яе па спадку; зямля ўважалася за польскую і прызначалася для польскіх вайсковых асаднікаў і каляністых. Безрабоцьце і бяда панавалі сярод беларускага народу.

Некалькі год раней, дэлегацыя беларускіх культурна-прасьветных арганізацыяў паехала ў Варшаву да цэнтральных уладаў з жалямі на зачыняньне ўрадам беларускіх школаў; адзін з польскіх міністраў заявіў дэлегацыі: "Запэўняю вас, што праз дзесяць гадоў у Польшчы нават са сьвечкай ня знойдзеце ні аднаго беларуса".

Як відаць з сакрэтнага пляну аб справе польскага ўладаньня ў Наваградзкім ваяводзтве, з красавіка 1939 г., палякі мелі праводзіць узмоцненую палітыку асыміляцыі беларусоў і вынішчаньня рэштак беларускасьці. У галіне рэлігійнага праваслаўнага жыцьця сакрэтны плян прадбачаў наступнае: "Праваслаўных сьвятароў улады мелі далей уцягваць па-за царквой да грамадзкай працы ў арганізацыях з моцнымі польскімі падставамі, імкнучыся, каб яны ў прыватным жыцьці карысталіся польскай мовай і, каб чуючыся палякамі, або прынамся лёяльнымі грамадзянамі дзяржавы, у падобным духу навучалі сваіх аднаверцаў. Апрача таго, справу прызначаньня новых настаяцеляў праводзілі з увагай на інтарэсы дзяржавы". "Зьвернена была ўвага і на навуку рэлігіі ў школах папольску. Адміністрацыйныя ўлады думалі, што моладзь, вучачыся рэлігіі папольску, па сканчэньні школаў сама будзе дамагацца багаслужэньня папольску, бо мовы расейская і царкоўна-славянская ня будуць для яе зразумелымі, і тады яна сама будзе дамагацца палянізацыі царквы".

Заместа даўна абяцанага дэкрэтам прэзыдэнта дзяржавы царкоўнага сабору, які павінен быў урэгуляваць юрыдычнае палажэньне і адносіны праваслаўнай царквы да дзяржавы, польскі ўрад увёў у жыцьцё статут, які поўнасьцю ўзалежніў царкву ад вышэйшай і ніжэйшай сьвецкай адміністрацыі. Расейская праваслаўная іерархія і духавенства, заместа таго, каб разам з беларускім народам, абапёршыся на беларускіх рэлігійна-нацыянальных асновах, супроцьстазіцца полёнізацыйнаму наступу, пайшлі на ўгоду з польскай палітыкай, разам дэнацыяналізуючы беларусоў.

Палякі стварылі адумысловы дзейнік: "праваслаўных палякаў", у рамы якога хацелі ўлажыць праваслаўных беларусаў, якія праз праваслаўную царкву захоўвалі сваю нацыянальную апрычонасьць. У Вільні, Горадні, Наваградку і Варшаве былі заснаваныя аддзелы арганізацыі праваслаўных плякаў і там-жа пачала выдавацца праваслаўная прэса папольску. Па пастанове мітр. Дзяніса ў 1934 г. былі перакладаныя на польскую мову праваслаўныя багаслужбовыя кнігі. У 1936 г. былі перакладзеныя на польскую мову літургічныя кнігі і з благаслаўленьня Сыноду рассылаліся ўрадава праз кансысторыі па прыходах бясплатна.

Кансысторыі некаторых епархіяў пачалі рассылаць па благачыньнях інструкцыі, каб кожную нядзелю ў цэрквах адбывалася для моладзі раньняя абедня на польскай мове, з пропаведзяй папольску, а на заканчэньне - польская патрыятычная песьня: "Божэ цось Польскэн." Праваслаўныя палякі арганізавалі свае гурткі па прыходах і дапільноўвалі полёнізацыйнай акцыі царквы. На польскія дзяржаўныя сьвяты, як: угодкі канстытуцыі 3-га траўня, паніхіда па Я. Пілсудзкім і інш., ува ўсіх цэрквах павінны былі адбывацца багаслужэньні папольску. На польскія дзяржаўныя багаслужэньні звычайна прыходзіла жменька праваслаўных палякаў урадаўцаў, а народ ня прыходзіў тады ў царкву. Калі сьвятары служылі на царкоўна-славянскай мове, то народ прыходзіў у царкву, але як толькі сьвятар пачынаў прапаведываць папольску, то народ выходзіў з царквы і варочаўся па сканчэньні пропаведзі. Шэраг сьвятароў адмовіўся прапаведываць папольску, за што яны былі звальняныя з прыходаў па загаду ваяводзтваў, на аснове 3-га пункту "Часовых правілаў", як: сьв. Сеўба, сьв. Бекарэвіч і інш. За адмову праводзіць полёнізацыйную дзейнасьць сьвятаром ня толькі забаранялі служыць, але высялялі іх з мейсцаў жыхарства, накладалі грашовыя кары ад 200 да 1200 злотых, арыштоўвалі, дэпартавалі ў канцэнтрацыйны лягер ў Бярозе Картускай (сьв. Сеўба).

Пастаўскі стараста выклікаў к сабе благачыннага, сьв. Паўлу Выдрыцкага, і пагражаў яму дэпартацыей у СССР за неправоджаньне полёнізацыйнай працы. Благачынны сьцьвярджаў, што ён ёсьць польскі грамадзянін і ніхто ня мае права высяліць яго з Польшчы.

Некаторыя благачынныя тлумачылі ў ваяводзтвах бясскуткоўнасьць багаслужэньняў і пропаведзяў папольску, бо гэта адпіхае наагул народ ад царквы. На падобнае выясьненьне Лідзкага благачыннага, прат.А. Апанасэвіча, у Наваградзкім ваяводзтве, адпаведны ўраднік яму заявіў, што сьвятары павінны настойліва дзеіць у вызначаным кірунку, бо яны кіруюць цэрквамі і зьяўляюцца ўсім, а народ - "быдла" і павінен слухацца.

Шэраг дадзеных сьцьверджае, што палякі праводзілі набліжэньне праваслаўя да вуніі. Праваслаўныя палякі, у выдаваным за дзяржаўныя грошы часапісе: "Православнэ Слово", выхвалялі царкву ў былой Рэчыпаспалітай да 1772 г., аднак яны прамоўчвалі, што гэта была вуніяцкая, а не праваслаўная царква. У гэтую пару іезуіт, кс.Я. Урбан са Львова, літаральна закідаў усе праваслаўныя прыходы Беларусі вуніяцкай літаратурай папольску, рассыланай бясплатна і без запатрабаваньня. Тэй-жа мэце служыла ўзнаўленьне акцыі прымусовага ўвядзеньня ў праваслаўную царкву новага календара ў 1938 г. Глум, зьдзек і паніжаньне праваслаўя суправаджалі гэту акцыю, праводжаную на гэты раз з рашучым тэррорам. Напр., дня 24 чэрвеня 1939 г. па старому стылю, вернікі сабраліся на багаслужэньне на сьвята Яна ў Рачавіцкай царкве, Вялейскага павету. Прыбыўшая ў вялікай колькасьці паліцыя з воласьці ў Войстаме, уварвалася ў царкву, паськідала і патаптала сьвечкі, а народ бізунамі выгнала з царквы, не дапушчаючы да багаслужэньня па старому стылю. Наагул новы стыль такім шляхам прыняўся на Горадзеншчыне і Піншчыне, а Віленшчына адстаяла стары стыль і стасаваньне стылю ў царкоўным жыцьці было пакінена "на апінію настаяцеля".

Ад 1938 г. палякі распачалі палянізацыю праваслаўнай іерархіі згары. На дамаганьне польскага ўраду былі высьвячаныя два новыя япіскапы, якія адразу абвесьцілі сябе палякамі: Мацей і Цімахвей. Япіскап Мацей (Сямашка) быў прызначаны Віленскім вікарным япіскапам, аднак ён адразу ўзяў у свае рукі ўсё кіраўніцтва Віленскай епархіяй. Неадкладна ён разгарнуў шырокую палянізацыйную дзейнасьць, спатканую варожа ўсім праваслаўным насельніцтвам. Хутка па сваім прыбыцьці яп. Мацей адслужыў у сьв. Духавай царкве малебен удзячнасьці і прапаведываў папольску. Народ стаў на калені і голасна запяяў малітву: "Спасі Госпадзі людзі Твае.", заглушаючы сьпевам польскую пропаведзь. Наступна вернікі сабраліся каля ўваходу ў царкву і чакалі на выхад яп. Мацея з царквы, дамагаючыся, каб ён пакінуў Вільню. Аднак, яп. Мацей ня выходзіў з царквы, пакуль пакліканая ўзброеная паліцыя не арыштавала многіх дэманстрантаў і не разагнала рэшты праваслаўных.

Характэрна трактаваньне яп. Мацеям духавенства, якое не праводзіла полёнізацыі. У 1939 г. быў ім выкліканы сьв. Міхаіл Іванкевіч, настаяцель Вішнеўскага прыходу, Валожынскага павету. Чакаючы на сваю чаргу ў калідоры сьвятар Я. Грынкевіч апавядаў, што ён чуў грубы крык з лаянкай япіскапа на сьвятара, пасьля - глухі ўдар і наступна - выпіргнены сьв. Іванкевіч з сілай вываліўся праз зачыненыя дзьверы і ўдарыўся аб процілежную сьцяну калідору.

Выкліканы тры разы яп. Мацеям сьв. Язэп Грынкевіч, ня могучы адразу прыбыць і падаючы кожнаразова свае прычыны, быў тэррорызаваны япіскапам за не праводжаньне полёнізацыйных указаньняў кансысторыі. Пры гэтым япіскап Мацей схапіў сьвятара Я. Грынкевіча за каўнер з такой сілай, што павыдзіраў гузікі з расы. Дадаткова япіскап закідаў сьвятару, чаму ён вучыць сваю дачку ў расейскай гімназіі, а ня ў польскай, ці беларускай філіі польскай гімназіі ў Вільні. Сьв. Грынкевіч тадыж быў пазбаўлены прыходу.

Япіскап Цімахвей (Шрэтэр) дзеіў у Варшаве і на Холмшчыне.

Япіскап Савва (Советов) ўключыўся ў полёнізацыйную акцыю і абняў Горадзенскую епархію. Ён кіраваў полёнізацыйнай дзейнасьцяй праваслаўнай царквы, прадстаўленай вышэй. Найбліжэйшым яго супрацоўнікам па полёнізацыі быў сьв. Леанід Касьперскі, прызначаны дырэктарам "Праваслаўнага Навуковага Інстытуту", заснаванага ў 1938 г. у Горадні, з мэтай "арганізацыі жыцьця праваслаўных палякаў у царкоўных рамках". Там-жа выдаваліся праваслаўныя прапагандовыя брашуры ў польскім нацыянальным духу.

Віленская Духоўная Сэмінарыя, дыхаючая навакольным беларускім паветрам, была зьліквідаваная польскім урадам, а заместа яе ў цэнтры Польшчы - Варшаве, быў заснаваны польскі праваслаўны ліцэй, з чыста польскім узгадаваўчьш напрамкам. Праваслаўны багаслоўскі аддзел пры Варшаўскім унівэрсытэце, а роўна і тамтэйшы інтарнат для студэнтаў багаслоўя, былі поўнасьцю спалянізаваныя. Студэнты багасловы былі ахопленыя арганізацыей "Акадэмічнага Саюзу Праваслаўных Палякаў". Толькі што скончыўшыя навуку маладыя і недасьведчаныя, але спалянізаваныя духаўнікі былі адразу прызначаныя благачыннымі, сябрамі кансысторыяў і на іншыя кіраўнічыя становішчы, а старыя і заслужаныя пратаерэі пераводзіліся на глухія прыходы, або зусім звальняліся з дупшастырскай працы, каб даць мейсца палянізатарам.

Польская адміністрацыя зьвяла ролю кансысторыяў да зьбіраньня царкоўнага падатку і забясьпячэньня багаслужбовымі матар'яламі. Ваяводзтвы загадвалі кансысторыям выконваць усе пэрсанальныя зьмены духавенства. Сьвятары праваслаўныя палякі наагул ігнаравалі кансысторыі, а зьвярталіся непасрэдна ў ваяводзтвы.

Усё праваслаўнае духавенства было ператворана ў дзяржаўных ураднікаў цывільнага стану, поўнасьцю залежыла ад ураду і мусіла дакладна выконываць загады польскай адміністрацыі.

Аднак, наступ польскасьці не задавальняўся палянізацыей праваслаўнай царквы, а імкнуўся яе зьменшыць, для павялічэньня каталіцкага стану. Адначасна з ліквідацыйным пагромам праваслаўнай царквы бальшавікамі на Усходняй Беларусі, сугучна распачаўся ў 1937-38 г. масавы пагром і вынішчаньне палякамі праваслаўных цэркваў у Заходняй Беларусі і Украіне ў паветах сумежных з этнаграфічнай Полыпчай; гэтыя пагромы пашырыліся на многія іншыя мясцовасьці Заходняй Беларусі і Украіны.

На Падляшшы і Холмшчьгае праваслаўныя адбудавалі сваё царкоўнае жыцьцё за 20 год па польскіх пагромах; аднак, ў 1938 г. ізноў было запёрта і запячатана палякамі 23 праваслаўныя цэрквы. Да 18 ліпеня ў 1938 г. было запёрта збурана або спалена 108 цэр-кваў, а наагул зьнішчана 150 праваслаўных цэркваў. Адбіраліся і нішчыліся цэрквы ня толькі раней адабраныя ад вуніятаў і адданыя праваслаўным праз расейскі царскі ўрад, але і зусім новазбудаваныя цэрквы. У Люблінскім павеце ў чэрвені і ліпені 1938 г. бурэньні праваслаўных цэркваў адбываліся па загаду паветавага старасты.

У павеце Белай Падляшскай зьнішчана цэрквы ў мясцовасьцях, як ніжэй: Белая Падляшская - сабор з 1582 г. перароблены на касьцёл, а царква з 1929 г. збураная; Загарава - царква з 1909 г. збураная, як і 5 капліц; Міжлесьсе - царква з 1907 г. збураная; Кіявец - 2 царквы: з 1902 г. і 1936 г. збураныя; Кодань - царква з 1596 г. пераробленая на касьцёл, а другая царква збураная; цэрквы ў Канстантынаве, Кастамалотах і Забалацьці - збураныя. Цэрквы ў Белай Падляшскай, Кіяўцы, Кодані і Кастамалотах былі збудаваныя ўжо па 1-й Сусьветаай Вайне, за польскага панаваньня, аднак польскі ўрад збурыў іх.

У мястэчку Канстантынаве, Бельскага павету, на могілках бы-ла праваслаўная капліца, якую палякі зруйназалі 13 ліпеня 1938 г. Мясцовая ўлада спачатку запрапанавала зруйнаваць яе мясцовай жы-Доўскай пажарнай камандзе, але тая адмовілася. Тады палякі самі кінуліся на царкву, секлі яе, разцягвалі так, што на ўратаваных абразох захаваліся сьляды ад сякераў.

У вёсцы Міжлесьсі, Бельскага павету, царква зьнішчана 14 лі-пеня 1938 г. Аб бядзе прыхаджане прыпушчалі раней, бо папярэдня палякі разбурылі царкву па суседзтву ў Загараве. Найкаштаўнейшыя царкоўныя рэчы загадзя былі схаваныя, а з 13 на 14 ліпеня народ усю ноч прабыў у царкве ў плачы і малітвах. Раніцай аб 7 гадзіне прыехала 8 грузавікоў паліцыі і палякаў работнікаў. Паліцыя разганяла народ гумовымі палкамі і густа абкружыла царкву. Войт пачаў шукаць сьвятара, які схаваўся ў суседнім сяле. Работнікі пачалі зьдзіраць страху, ламаць і выкідаць абразы і іканастас. Каля 12 гадзіны ськінулі вялікі купал, па чым расьпілавалі згары данізу сьцены царквы і разьдзёрлі іх лінамі. Каля 3-й гадзіны ўначы каінава работа палякоў была скончаная, па чым паліцыя і работнікі ад'ехалі.

Бурэньне цэркваў адбывалася па загаду паветавых старастаў пры ўдзеле ўзброенай паліцыі. Цынізм польскай акупацыйнай улады пасунуўся да таго, што мясцовае праваслаўнае жыхарства змушалася аплочваць за бурэньне сваіх цэркваў палякамі, што часта станавіла болып за 1,000 злотых.

У Маладэчне на мейсцы ранейшай царквы стаяла праваслаўная капліца, да якой адбываліся крэоныя ходы, што надавала мястэчку праваслаўны і беларускі, а не каталіцкі і польскі характар. Палякі хацелі адабраць гэту капліцу шляхам каталіцкай працэсыі, якая ў вызначаны дзень мела адслужыць пад капліцай каталіцкае багаслужэньне. Даведаўшыся аб гэтым група беларускіх сялян, якія прывязьлі прадаваць дровы, разьмясьцілася каля капліцы з паленамі ў руках заяўляючы, што будуць біцца ў абароне капліцы. Тады працэсыя абмінула капліцу. Аднак, у 1938 г. гэта капліца была ўначы ўзарвана дынамітам пад кіраўніцтвам польскага вайсковага ксяндза Завадзкага.

У Вільні ў гэтым часе палякі адабралі рэшту забудаваньняў сьв. Траецкага манастыра з царквой. Старавінная Пятніцкая царква, у якой адпраўлялі багаслужэньні беларусы, была так сама адабраная палякамі і стаяла запёртая бяз ужытку.

У вёсцы Мамаі, Дзісьненскага павету, была адна сямья каталікоў, а рэшта каля 600 жыхароў былі праваслаўныя. Там была праваслаўная царква. У 1938 г. ксёндз з Глыбокага арганізаваў палякаў для адабраньня гэтай царквы. Польская каталіцкая працэсыя прыйшла да царквы і паставіла каля яе каталіцкі крыж, калі надбеглі мясцовыя праваслаўныя і распачалася бойка, у якой праваслаўныя абаранілі царкву. Да пастаўленага крыжа праваслаўныя прыбілі пярэчкі, прыдаючы яму праваслаўны характар. Палякі адарвалі пярэчкі ад крыжа. Пазьней праваслаўныя прыкруцілі шрубамі жалезныя пярэчкі да крыжа. Аднак, палякі арганізавалі вялізную працэсыю і ўначы ўварваліся ў царкву, забіраючы яе гвалтам. Агулам у Глыбоцкім павеце ў гэту пару ад праваслаўных было адабрана палякамі каля 15 цэркваў; частка іх была пераробленая на касьцёлы, а іншыя былі пазамыканыя і стаялі парожнымі.

У вёсцы Дуброве, каля Радашкавіч, была праваслаўная царква. На распарцэляваныя па суседзтву землі былі паселеныя польскія каляністыя і раскватэраваныя вайсковыя аддзелы КОП-у. Ксяндзу Врублеўскаму было загадана адабраць гвалтам праваслаўную царкву ў Дуброве і адчыніць там каталіцкі касьцёл. Арганізаваўшы баёўку палякаў каталікоў кс. Врублеўскі ўварваўся ў незамкнёную царкву і распачаў у ей каталіцкае багаслужэньне. Нібы прыпадкова побач царквы адбывалася збройная муштра жаўнераў КОП-у, якія зараз-жа прыбылі ў царкву і былі першымі слухачамі каталіцкай мшы ў праваслаўнай царкве, гдзе наступна была адчынена каталіцкая парафія. Ксяндзу Врублеўскаму было загадана нагаворваць праваслаўных на прыняцьце вуніі. На урачыстых багаслужэньнях у новай парафіі прапаведваў пабеларуску іезуіт усходняга абраду.

Беластоцкі стараста забараніў праваслаўным закончыць рэмонт і распачаць багаслужэньні ў тамтэйшым праваслаўным саборы, матывуючы гэта вымаганьнямі "бясьпекі з тэхнічнага боку", хаця сабор быў зусім нядаўна і вельмі салідна пабудаваны.

На праваслаўны сабор у Горадні палякі зрабілі напад, апанавалі яго і не зьвярнулі праваслаўным. Падобна была адабраная царква ў Рубяжэвічах.

Душой гэтых нападаў і пагромаў праваслаўных цэркваў быў паляк, пінскі біскуп Букраба.

У прыгранічных мясцовасьцях польскія вайсковыя пляцоўкі КОП-у гвалтам і тэррорам наварочвалі праваслаўных на каталіцтва і прасьледвалі па свойму праваслаўных. У Радашкавічах, Вялейскага павету, у 1937 г., падчас вялікоднай службы ў царкве, польскія вайскоўцы КОП-у, з камандзёрам Ціхонскім на чале, сьпілавалі праваслаўны крыж-памятнік на Ільлінскай горцы і спалілі яго. У хуткім часе у сям'і Ціхонскага сталася бяда - яго малы сын уваліўся ў варатак і абварыўся на сьмерць; сярод народу хадзілі чуткі, што гэта ёсьць кара Божая за зьдзек над праваслаўнымі.

3 боку праваслаўных палякаў япіскапаў Саввы і Мацея ня было супраціву акцыі пагромаў праваслаўных цэркваў палякамі, а наадварот - былі ўзгадняньні. Яп. Савва падпісваў акты аб "няпрыдатнасьці" цэркваў з тэхнічнага боку, якія наступна палякі руйнавалі.

Ужо у апошнія тыдні існаваньня Польшчы, калі Гітлер зажадаў далучэньня да Нямеччыны вольнага гораду Данцыгу і Паморскага "калідору" ад Польшчы, то польскі сойм не знайшоў іншага сродка на вялізную небясьпеку для дзяржавы, як пастанавіў асыгнаваць некалькі міліёнаў злотых на ўзмацненьне каталіцкай акцыі на Заходняй Беларусі і Украіне. Так, ужо гінучы, палякі хацелі дабіваць беларускасьць Заходняй Беларусі польскім каталіцтавам.

Польская антыбеларуская палітыка ў цэлым абсягу і полёнізацыя праваслаўнай царквы, - ня зьнішчылі беларускай нацыянальнай сьведамасьці ў народзе і не зацёрлі беларускага характару праваслаўя ў верніках.

Палякі дэнацыяналізавалі і іншыя меншасьці на Беларусі, як украінцаў і жыдоў. Напр., з часоў пагромаў жыдоў эндэкамі, многія інтэлігэнты жыды сталі падаваць сваю нацыянальнасьць, як польскую, майсеевага веравызнаньня.

У гэтым пэрыодзе на Беларусі праводзілі сваю дзейнасьць баптыстыя, мэтадыстыя і інш. царкоўныя арганізацыі. Яны карысталіся беларускай мовай у працы сярод беларускага народу, выдавалі сваю духоўную літаратуру пабеларуску і падтрымлівалі вучняў беларускіх гімназыяў матар'яльна. Аднак, гэтыя рэлігійныя плыні не здабылі шырэйшага ўплыву на беларускі народ.

Спіс выкарыстаных крыніц